Wiele spodziewałam się po tym filmie i od dawna się do niego przymierzałam. W końcu obejrzałam... i jestem całkowicie rozczarowana. Film miał być ambitny i wysokich lotów, a dostałam podaną na talerzu papkę dla umysłowych impotentów. Praktycznie wcale nie została poruszona tematyka konfliktu w Kaszmirze. Film ukazywał tylko to, co każdy z odrobiną wiedzy o napiętych stosunkach indyjsko-pakistańskich wiedział - czyli spory na tle religijnym i wzajemna nienawiść. A że znajdą się zawsze ludzie, którzy takie sytuacje wykorzystają do własnych celów - wiadome (i fabuła mogła zmierzać bardziej w tym kierunku bez tego śmiesznego wątku głównego bohatera). Film "zabłysnął" ubogą i żałosną scenografią. Wszystkie postaci były całkowicie bez wyrazu, a scenariusz żałosny. Zakończenie w stylu "To nic, że chcąc mnie zabić zabiłeś moją żonę, która kochała cię jak syna... ważne, że nazwałeś mnie tatą! Będziemy teraz żyć szczęśliwie! Cudownie!" prawie spowodowało u mnie wstrząs anafilaktyczny. Jak można wymyślić takie bzdury? Założenie, że Altaaf, który przez lata był w partyzantce (czy jak to nazwać) i miał robione pranie mózgu głównie przez Hilala nagle po jednej przemowie Khana się otrząśnie i zmieni front walki jest założeniem równie naiwnym jak to, że czekolada pójdzie w cycki. Ale tak, wszyscy się kochajmy, niezależnie czyś muzułmanin czy hindus - takie przesłanie otrzymujemy... piękne i płytkie słowa, które można wsadzić między bajki. Film ten miał wielki potencjał i tak poważny temat można było doskonale zrealizować. Zamiast tego to dzieło zalatuje tandetą i naiwnością. Ludzie się zachwycają, a historie na podobnym poziomie można obejrzeć w trudnych sprawach.