Zważywszy na osobę twórcy, a chodzi tu o Petera Brooka, jest "Moderato Cantabile" filmem nietypowym. Reżyser nigdy nie był znany z zainteresowania emocjonalnym kryzysem mieszczaństwa, stąd też ta adaptacja powieści Marguerite Duras w pewnym sensie czyni go honorowym przedstawicielem Nowej Fali. Anne Desbaredes (Jeanne Moreau) jest zamożną, aczkolwiek dość znudzoną monotonnym życiem panią domu. Pewnego dnia staje się świadkiem morderstwa w kawiarni, niepodal której jej synek pobiera lekcje gry na fortepianie. Spiesząc do miejsca zdarzenia, spotyka Chauvina (Jean-Paul Belmondo). Ten jest pracownikiem w fabryce jej męża, a będąc w pobliżu - również obserwatorem zajścia. Morderstwo wywiera na kobiecie nadspodziewane wrażenie. Zaczyna utożsamiać się z ofiarą, coraz częściej odwiedza nieszczęsną kawiarnię, zaś niemal wszystkimi jej myślami zaczyna władać młody, tajemniczy Chauvin, stając się powoli jej obsesją... Brook kreuje powtarzające się motywy dźwięków i obrazów, doskonale odzwierciedlające chaos myśli Anne, w całe cykle, przeplatane z fantazjami. Kiedy bohaterka słucha swego synka, Pierre'a (Didier Haudepin), jak ten ćwiczy sonatę Diabellego, przewodni temat utworu powraca nieznośnie echem w jej umyśle, uświadamiając, jak bezbarwnym było jej dotychczasowe życie, pędzone w tempie "moderato", jak również "cantabile" właśnie, w braku prawdziwych wzruszeń, pasji i namiętności, które teraz ciągną ją nieubłaganie do kawiarni, czy też na spotkanie z Chauvinem. "Moderato Cantabile" to film intrygujący i nastrojowy, głęboko wrośnięty w specyficzny dla francuskiego kina okres, w którym powstał. Nadto godnymi wyróżnienia wydają się tu zarówno znakomite oświetlenie i zdjęcia Armanda Thirard, jak i niezapomniana rola Jeanne Moreau, za którą otrzymała ona nagrodę na MMF w Cannes dla najlepszej aktorki 1960 roku.