Wczoraj obejrzałem wreszcie hiszpańskiego lauerata Gay & Lesbian Festival w (?) "Moja matka woli kobiety". Fakt pojawienia się takiej pozycji w polskich kinach, bardzo dobrze rokuje na przyszłość, bo, niestety, filmy z nurtu New Queer Cinema, bardzo, bardzo rzadko trafiaja na nasze ekrany. Jednak ten ważny, choc może za lekki, filmik jedynie zapożycza wzorce queer cinema, przez co staje się tworem masowym. Sam temat budzi pewnie kontrowersje: ok 50 letnia (?) matka oznajmia córkom, że jest w związku z... kobieta o 20 lat młodszą. Cóż, początkowo denerowała mnie karykaturalnośc zarysowanych postaci i obawiałem się, że film zamiast przedstawiac w pozytywnych świetle piękno miłości homoseksualnej, hehe :-) ośmieszy i przedstawi wszystko w krzywym zwierciadle.... Ale wszystko, z czasem przyjmuje poważniejszy ton, a finał wynagradza początkowe obawy i niedosyt. Pięknie emanuje pochwała miłości bez bariery płci, szacunek, akceptacja i tolerancja. Mimo superlatywów, film jak na warunki polskie, trafia odrobinę zbyt wcześnie. W dobie, gdy wojuje jad Giertycha, Strąka i Pęka, bardzo potrzebne są filmy o zabarwieniu homoseksualnym, ale bez chwytliwych smaczków w postaci matki lesbijki... W kraju, gdzie rodzina jest wybitnie cenioną i wybitnie chronioną komórką społeczeństwa raczej stwaiłbym na dzieła z nieskomplikowanymi relacjami rodzinnymi, z bohetarami, jakich mijamy, jakich znamy... zwykłych ludzi z osiedla, pracy, szkoły. Może przesazadzam, przeciez matka-lesbijka to też zjawisko powszechne, ale pewnie znajdą się tacy, którzy po wyjściu z kina utkwia jeszcze bardziej w przekonaniu, że homoseksualizm to... "wada nabyta"...