Nie mam się za głupią. Może nie należę do śmietanki najinteligentniejszych, ale w wielu momentach, które były dramatyczne śmiałam się do łez. Tylko u mnie to był bardzo personalny odbiór. Czułam się jakbym o ja była na miejscu głównej bohaterki. A ja na ogól w takich sytuacjach reaguję śmiechem. Bo szkoda łez, a ze wszystkiego można się śmiać, kiedy już zabraknie siły na walkę z wiatrakami.

Ale przyznaję rację. Film Ciężki. Myślę, że sporo można się z niego nauczyć o radzeniu sobie z potężymi ciosami, które przynosi nam życie.

Byłam dziś na pokazie połączonym ze spotkaniem z twórcami. Reżyserka powiedziała, że pisząc scenariusz inspirowany prywatnym życiem miała zamysł stworzenia właśnie takiej sinusoidy śmiechu i łez. I myślę, że się to udało.

Wiesz co to jest reżyserka???

" młodzi śmiali się ze scen na których mi łezka leciała."

Pewnie skrywali wzruszenie pod maską cynizmu.

właśnie zdałem sobie sprawę, że tu śmiech i łzy mogą znaczyć to samo.

Film niesamowicie poruszający, jak dla mnie prawdziwa retrospekcja życia. Więc cieszmy się nim ile możemy.

Jak oglądam dramat to mam płakać, a jak komedię to się śmiać?
Niestety, ale kondycja polskiego kina ostatnich lat sprawia, że często jest na odwrót :)

Bardzo dobry dramat, aktorzy zagrali świetnie, zwłaszcza Marian Dziędziel.