Patrząc na poczynania wszystkich ''bohaterów'' tego thrillera, na myśl przychodzi mi
przede wszystkim jedno słowo - absurdalność.
Jest ona tak jaskrawa, że nie da się ani jej nie zauważyć, a tym bardziej przejść obok
niej obojętnie i nie ważne czy tu chodzi o tytułową Monikę, czy o przynajmniej trzech
''ważnych'' facetów stojących na jej drodze, czyli Terry'ego Jo, Reagana, oraz
próżnego bossa Eliego. Każda z tych osób, popełnia karygodne błędy, prowadzące
do zupełnie niepotrzebnej śmierci ludzi, mających w tej układance akurat
najmniejszy udział.
No może Reagan z tego grona jeszcze jest w stanie się wybronić, ale za to jego sny
czy tam wizje, potrafią nieźle zirytować widza. I na pewno nie mam na myśli samej
formy ich przedstawiania.
Ale największym grzechem ''Moniki'' jest niestrawna nierówność scenariusza.
Jest w nim cała masa banalnych i naciąganych fragmentów, nawet zalatujących
fantastyką, przeplatanych z tymi niezłymi. Bo pseudopsychologiczne wywody będące
kiczem, ścierają się na przykład z ciekawymi rozmowami pomiędzy Terry Jo i jego
''szefem''. Tak jest niestety przez cały seans. Coś przyzwoicie wyglądające, niszczone
jest przez bzdurne scenki, tam i z powrotem. To może niesamowicie zmęczyć umysł.
To samo się tyczy dialogów czy wspomnianych charakterów, zwłaszcza ''bandytów'' i
blondynki. Eli Irlandczyk, udający grać wielkiego Amerykanina jest żałosny do bólu.
Film staje się przez to wszystko jakby groteskowy.
Szkoda tylko motywu wyjściowego, bo miał on prawo zainteresować, lecz dzisiaj
popsucie tematu przez twórców, niestety nie jest niczym niezwykłym. To codzienność.
Tak samo jak żal tych kilku momentów, całkiem przyzwoitej gry aktorskiej, ale tylko tej
męskiej, bo Cerina Vincent gra kiepsko, zastosowanych filtrów, bo to rzadkość
(często brudnozielone kolory), a nawet tajemniczego klimatu, ścieżki dźwiękowej, czy
niektórych zdjęć oraz formy kręcenia.
Całość dla mnie jest nie tyle słabą papką co słabizną i 3/10 jest naciągane tak samo
jak to co ukazało się moim oczom.