Niestety, pomysły i gagi wykorzystane w filmie były potem przerabiane na tyle sposobów, że kiedy dotrzemy w końcu do źródła (czyli właśnie do Świętego Graala), to nic nas już za bardzo nie zaskoczy, całość wydaje się nam tania i powtarzalna, bo niemal wszystko widzieliśmy już wiele razy. Zwariowane gonitwy, deadpan. Dialogi z kultowych scen tysiąc razy powtarzane w memach. Podobny przypadek, jak w Casablance. Dzieło na tyle inspirujące, że dla człowieka wychowanego na filmach, które garściami z niego czerpały, już niezbyt zaskakujące, nierobiące wrażenia.

I to naturalne kolej rzeczy, nie powinno to nikogo dziwić. Niestety, co drugi komentarz tutaj jest o tym, że jeśli ktoś nie lubi takiego humoru, to jest głupi, niedojrzały, nie rozumie. Smutne, że ludzie z powodu rzeczy, którą kochają, obrażają innych i wmawiają sobie, że są intelektualną elitą. Coś takiego byłoby śmieszne nawet w przypadku dużo głębszych produkcji, a przecież Graal to po prostu głupawka (nowatorska jak na swoje czasy, pomysłowa i kreatywnie zrobiona, ale głupawka).

Bawiłem się całkiem w porządku, niektóre momenty trochę nużyły, czułem się, jakbym oglądał kreskówkę dla dzieci (co być może świadczy o wielkości filmu, skoro także one są jakąś pochodną jego powstania, ale nie zmienia to poziomu, w jakim się po prostu _bawiłem_ na filmie). Trzeba przyznać, że czasami poziom absurdu sięgał tak daleko, że próżno szukać czegoś takiego w dzisiejszych produkcjach (to zakończenie), za to filmowi chwała.

Całość do podziwiania jak automobil. Piękny protoplasta, który zrodził lepiej skrojonych następców.