"mother!" zobaczyłem na pierwszym pokazie prasowym na festiwalu w Wenecji, gdzie film został już słynnie wybuczany. Nie byłoby może w tym nic dziwnego, na festiwalu w Cannes buczenie to dziennikarski chleb powszedni. We włoskiej stolicy filmu sprawy mają się inaczej - to rzadkość by film został przyjęty w tak negatywny sposób. Spójrzmy jednak prawdzie w oczy - dzieło Aronofsky'ego jest tak kontrowersyjne, że pokaz ten nie mógł zakończyć się inaczej.

Wszystko zaczyna się w domu na odludziu. Małżeństwo o niedługim stażu prowadzi spokojne życie. On, słynny pisarz, usilnie stara się stworzyć kolejną książkę. Ona, dużo młodsza, lecz bezgranicznie zakochana zajmuje się remontem domostwa. Ich na pozór sielankowe życie skończy się w momencie wpuszczenia do domu obcego mężczyzny, który wprosi się na dobre. Od tej pory nic już nie będzie takie samo, a to jedno zdarzenie pociągnie za sobą lawinę konsekwencji.

Aronofsky, a raczej jego operator Libatique, przechodzi siebie jeśli chodzi o stronę wizualną “matki!”. Korzysta tu w dużej mierze z ujęć z punktu widzenia bohaterki, kamera jest także niemal stale w zbliżeniu na twarz Jennifer Lawrence, nawet w ten sposób ograniczając przestrzeń “poruszania się” jej postaci. Ciekawie portretowany jest mąż tytułowej matki - z oddali, raczej “tracking shotami”. Idealnie dopracowany dźwięk pozwala wczuć się w stylistykę horroru. Nie zawodzi cała obsada, młoda Amerykanka robi wszystko co może ze swoją postacią, mimo tego, że nie ma ona żadnego charakteru. Tu zaczynają się problemy filmu - by emocjonować się tym, co dzieje się na ekranie, postać matki musiałaby mocno oddziaływać na widza. Tak jednak nie jest.

Nie będę wspominał o dziurach fabularnych, wątkach, które zaczynają się i nigdy nie kończą. Wyświechtana fraza “film dla widzów o mocnych nerwach” naprawdę w tym przypadku się sprawdza, demolka, która następuje w drugiej części dzieła Aronofsky’ego może naprawde szokować. Pozostaje tylko pytanie po co. Można się doszukiwać tu komentarza na temat współczesnego świata, relacji artysty z jego dziełem, religii czy stosunku mężczyzn do kobiet. Niestety wszystko to jest efekciarskie, na mnie nie wywołało żadnych emocji. Nie cierpię upolityczniać filmów, które oglądam, ale w tym przypadku nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że “matka!” jest po prostu filmem mizoginistycznym.

Mam wrażenie, że Aronofsky wrzucił do swojego dzieła trochę wszystkiego i trochę niczego, czerpał z wielu źródeł, nie do końca wiedząc, który kierunek obrać. Z tego wszystkiego powstał ambitny, ale pusty film.


**podkreślam, że to tylko moja osobista opinia :)

Więcej o filmach z Wenecji 2017 (i nie tylko) piszę tutaj: www.facebook.com/zeszytyfilmowe/