Operowy dramatyzm, wysmakowane zdjęcia i nagrywane post factum dubbingi odcisnęły na tym filmie silne włoskie piętno. "Mussolini i ja" jest bardzo wysmakowany wizualnie, a jednocześnie niezmiernie realistyczny. Postaci, mimo pewnej teatralności (zwłaszcza u Hopkinsa - to jego trademark, chociaż dopiero teraz zobaczyłem jak wiele go łączy z filmową włoszczyzną) budzą niebezpieczną empatię, gdyż są bardzo... ludzkie, nawet Hitler (Sic!). Fuhrer zazwyczaj jest przedstawiany w kinematografii w karykaturalny sposób, tymczasem dzięki bardzo stonowanej lecz genialnej kreacji Kurta Raaba możemy spojrzeć na tę postać tak jakby tyran siedział tuż obok nas w fotelu, brrr... ciarki przechodzą po plecach. Bob Hoskins, również znakomity jako Mussolini, wzbudza wręcz współczucie dla Duce. Susan Sarandon jak zwykle olśniewająca, zwłaszcza gdy trzyma papierosa. Gdyby tylko Akademia przyznawała Oskary za rolę palaczek, Susan byłaby już wielokrotną laureatką ; )

Gorąco polecam wszystkim, którzy lubią pietruszkę w zupie, czyli koneserom włoskiego kina!