Wreszcie. Film polski z lat 60, który nie wspomina słowem o polityce i nie rozlicza się z historią naszego kraju. Romek to bardzo dobry reżyser, ale widocznie po tym filmie zrozumiał,że kręcenie filmów w Polsce nie ma sensu. Historia skupia się na starciu dwóch silnych charakterów, świata młodych i starych, doświadczonych i cwaniaków, ustatkowanych i obieżyświatów. W pewnym momencie jednak przybiera to kształt dziecinnych przechwałek i gierek, która koniec końców nie posiadają żadnej puenty. Emocje w starej,polskiej szkole filmowej zawsze były sztuczne i nie będą miały nigdy tego ładunku, jak np. u Linklatera.
Wpływa to w dużej mierze na odbiór filmu, bo emocje grają tu dużą rolę, wszakże to film psychologiczny.
Film był potrzebny, aby pokazać,że Polak też potrafi. Zauważano Polańskiego(nominacja do Oskara) i wypalił w świat robić filmy za większe pieniądze, z większymi aktorami, z lepszymi środkami.
Doceniam techniczną stronę filmu, ale jako dramat i psychologia trochę za płytko, trochę po łebkach i nie do końca konsekwentnie, za banalne przesłanie(dziadku, zbastuj, przecież też tak robiłeś w jego wieku).