Jedno życie, tyle wyborów. Czy wyruszenie w podróż da nam spełnienie? Czy może ostanie się w rodzinnych stronach pozwoli nam żyć spokojnie i szczęśliwie? Podczas oglądania powstaje tyle pytań, na które niestety w filmie, jak i w prawdziwym życiu, nie da się znaleźć jedynego remedium.

Bardzo dobre, obyczajowe francuskie kino. Oczywiście nie mogło zabraknąć typowych dla tego kraju humorystycznych wstawek, które cokolwiek uwielbiam.

Och wsi spokojna, wsi wesoła.. Film oglądałem z zachwytem widząc te piękne obrazy natury w których, jako dzieciak, brylowałem i się wychowywałem. Może nie były to francuskie winnice, ale suwalskie lasy, pola i łąki wspominam z uśmiechem na twarzy. Utwór ten wzbudza naturalne, sentymentalne nuty, gdy człowiek oglądając wspomni swoje dzieciństwo, rodziców i rodzeństwo. Reżyser według mnie chciał pokazać moc więzi rodzinnych, które są nieocenione w naszym dalszym życiu. Oczywiście każdy człowiek to osobna jednostka, której życie toczy się tak, a nie inaczej, jednak gdy spojrzymy z dalszej perspektywy widzimy wiele więzi, które właśnie nas definiują. Bo czymże jesteśmy bez innych osób?

Bardzo przyjemnie oglądało się relacje między głównymi bohaterami. Były takie ciepłe, naturalne. Widać było, że się naprawdę kochają i wspierają w trudnych chwilach. Tak właśnie widzę swoje relacje z moimi najbliższymi, że w dobrych jak i w trudnych momentach możemy na sobie polegać, nawet jak jedna osoba gdzieś po drodze zabłądzi.

Powtórzę raz jeszcze, świetne zdjęcia przyrody, praca kamery. Trzy ujęcia – perfekcja (podczas remontu - scena w kuchni; podczas przeglądania rzeczy ich ojca, gdy młodszy brat wraz z siostrą wychodzą zza starszego; scena gdy Jean kładzie spać swojego syna)
Muzyka w punkt.

Prawdopodobnie powidok tego filmu będzie ciągnął się za mną przez kilka kolejnych dni.

Parafrazując: „jedno jest pewne, wszystkiego w życiu nie da się zobaczyć”, jednak nie poddawajmy się i próbujmy ile się da, póki nie znajdziemy swego osobistego szczęścia i spełnienia.