?Pewien człowiek schodził z Jerozolimy do Jerycha i wpadł w ręce zbójców. Ci nie tylko że go obdarli, lecz jeszcze rany mu zadali i zostawiwszy na pół umarłego, odeszli. Przypadkiem przechodził tą drogą pewien kapłan; zobaczył go i minął. Tak samo lewita, gdy przyszedł na to miejsce i zobaczył go, minął. Pewien zaś Samarytanin, będąc w podróży, przechodził również obok niego. Gdy go zobaczył, wzruszył się głęboko: podszedł do niego i opatrzył mu rany, zalewając je oliwą i winem; potem wsadził go na swoje bydlę, zawiózł do gospody i pielęgnował go.? Ew. Łukasza 10:30-35

Ten film jest niczym fresk, który należy oglądać w całości, gdyż analiza pojedynczych scen, wypowiedzi, zachowań może skończyć się fiaskiem.
Nie należy on do najłatwiejszych. Bunuel zakłada, że widz doskonale zna Biblię i do niej cały czas się odnosi.
Fabuła jest prosta, nieskomplikowana i wymowna. Główny bohater, ksiądz Nazario, podąża drogą Chrystusa i żyje w myśl jego nauk. Jest on bezgranicznie dobrym człowiekiem niosącym pomoc innym. Dzieli się wszystkim co ma, opiekuje się rannymi. Głęboko wierzy i nie ugina się pod swoim krzyżem. Niesie go do samego końca, dostrzegając coraz mocniej analogię swoich losów z losami Jezusa. Przychodzi mu znosić coraz większe cierpienia. Choć nogi mu się uginają, wciąż kroczy, by na końcu kobieta, podająca mu ananasa, oznajmiła w ten sposób ?wykonało się!?. Zupełnie jak w Biblii: ?Potem Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł <<Pragnę>>?. W kłębach kurzu, w potwornej męce Nazario kroczy ulicą idąc na swoją Golgotę.
Piękno w ?Nazarinie? bierze swój początek w tragizmie bohatera oraz z prostoty fabuły. Bunuel mówi tutaj nam, że zło jest aktywne, a dobro pasywne. Cały utwór nacechowany jest emocjonalnie.
Wielkie dzieło!