W pewnym momencie tego filmu pada opinia, jakoby przede wszystkim piękno liczyło się w życiu. Jeden z bohaterów oponuje temu stwierdzeniu, lecz zostaje odesłany z kwitkiem. Nicolas Winding Refn niczym demoniczny projektant mody zdaje się wierzyć w potęgę piękna, jako jedynej drogi prowadzącej do poznania wnętrza. Ze smakiem komponuje kadry, miesza kolory, dobiera muzykę tak by drażniła na przemian niskimi i wysokimi dźwiękami ucho. A gdy już rozsmakujemy się w przyjętej estetyce, możemy jeszcze rozgryźć symbolikę jaka tutaj się pojawia. Nie zapominając jednak iż ona stanowi rolę drugorzędną, jak zresztą fabuła i aktorstwo.

Ja tymczasem stanę w obronie Deana (jeden z bohaterów filmu) wyrokując że liczy się przede wszystkim charakter. Bo z jakkolwiek ładnym dziełem mamy tutaj do czynienia, jest ono nieświeże. Zepsuty świat mody ukazany z perspektywy młodej niewiasty która przechodzi transformacje od niewinnej do "niebezpiecznej" to sztampa. Ukazanie tej historii w stylistyce horroru zresztą też, bo "Neon Demon" wiele zawdzięcza wcześniejszemu "Starry Eyes". Tamten film nie był również niczym oryginalnym stanowiąc mix "Dziecka Rosemary" i "Contracted", ale portretował przemianę głównej bohaterki w bardzo podobny sposób co dzieło Refna. Tutaj zarówno muzyka, jak i kolorystyka, a nawet same sceny (choćby ta w której bohaterka się rozbiera przed obiektywem) odsyłają nas do dzieła duetu Kolsch&Widmyer. Różnica jest taka iż Refn ma nieco większe środki, ale da się zauważyć iż częściej coveruje niż komponuje. Nie tego się spodziewałem po twórcy który dotąd uchodził za wizjonera.