"Tytuł ("Brzmienie hałasu") mógłby sugerować odniesienie do słodkich ballad Simona i Garfunkela ("Brzmienie ciszy"), ale raczej to tylko przypadek. Natomiast nie jest przypadkowa treść tego filmu, bazująca na jednym jedynym koncepcie - walimy w bębny, bo jesteśmy przeciw; przeciw muzyce klasycznej, przeciw porządkowi publicznemu, przeciw gustom innych ludzi itd. Niestety, autorzy filmu nadziali się na własne widły i dali nam dosyć groteskowy obraz bębniarstwa stosowanego. Rozumiem, że niektórym może się to podobać, mnie - nie. Nie lubię awangardy, bo nie trawię jej pychy, że oto wymyśla proch, że odkrywa Amerykę. Nic nie zastąpi, w filmie, zgrabnej opowieści, treściwych dialogów, adekwatnej ścieżki dźwiękowej, ciekawego filmowania oraz aktorów nadążających za rytmem reżysera. Dla mnie ten film jest przykładem kina peryferyjnego, ale nie w odniesieniu do mainstreamu tylko do siły przekazu.