... ten film za konsekwentną, wręcz maniakalną spójność stylistyczną- rygor formalny jest imponujący!
Uwielbiam też to analogowe ciepło taśmy fimowej- ale to można powiedzieć o większości filmów z lat
70.- taka czerwień to tylko wtedy mogła być tak pięknie uchwycona... Jean to na początku dość wredny
typ, Catherine jawi się wręcz jako jego ofiara, ale od połowy role się nieco zmieniają.... nie ma tu
sentymentów, emocjonalnie jest jakoś tak- sucho, trudno wejść w skórę bohaterów, ale taki był chyba
zamysł- żebyśmy mieli dystans do postaci. Yanne i Jobert są wspaniali, podoba mi się też moment w
którym Jean, widząc że Catherine czyta "Kwiaty zła", twierdzi, że gdy ją poznał, czytała tylko Henri
Troyata, więc dzięki niemu zrobiła postęp...