Film "Nieracjonalny mężczyzna" reż. Woody'ego Allena zapewne na długo zagości w mej pamięci. Szczególnie muzyka, która zarówno rozpoczyna, jak i kończy całą opowieść, przez co tworzy niesamowitą spójność.

Sceptycznie nastawiona spodziewałam się nudnego filozoficznego bełkotu, jednak już po pierwszych 10 minutach nie mogłam się doczekać rozwiązania. Historia wydawała się początkowo banalna. Wykładowca i studentka. Przecież jasne było, że dziewczyna zakocha się bez pamięci i porzuci wszystko dla fantazji o zakazanym romansie. Ku mojemu zaskoczeniu, akcja zaczęła nabierać tempa, gdy pierwsze skrzypce zagrał wątek morderstwa. Morderstwa, które miało wybawić zgorzkniałego, zagubionego profesora z otchłani beznadziei i bezsensu. O słuszności tej zbrodni można by długo prawić. Zabić człowieka, aby pomóc nieznajomej kobiecie w podbramkowej sytuacji, przy okazji ratując siebie z opresji i odnajdując nadzieję na dalszą egzystencję? Czemu nie, taki altruizm z nutką egoizmu jest dość interesujący.

Kiedy już dochodzi do kulminacyjnego punktu, zaczynasz rozważać temat zbrodni doskonałej. Czy rzeczywiście można człowiekowi odebrać życie i pozostać przy tym poza kręgiem podejrzanych? Zbliżając się ku końcowi, dostrzegasz ironię losu. Możliwe nawet, że pojawi się dziwny uśmiech satysfakcji po ostatniej scenie.

Główny aktor, Joaquin Phoenix, został idealnie dobrany do tej roli. Nieprzeciętny, nietuzinkowy, niesamowicie obłędny w każdym calu. Z wielką rozkoszą wpatrywałam się w ekran. Niby niechlujny i obojętny na wdzięki zauroczonych nim kobiet, a jednak pociągający i niezwykle męski.
Emma Stone również pokazała się z dobrej strony. Raczej oklepana postać zakochanej studentki, jednak zagrana w bardzo oryginalny sposób. Niebanalna uroda i ta fascynacja w oczach dały powalający efekt.

Podsumowując, bardzo dobra produkcja. Fabuła przyswajalna, obsada świetnie dobrana. Generalnie polecam.