Tego filmu również dawno nie widziałem, a jak już widziałem to zdarzyło mi się przysypiać przy końcówce. :) Moim zdaniem to Brandauer wykreował o wiele lepiej postać Largo niż Adolfo Celi z Operacji Piorun. Nie da się ukryć, że aktorstwo jest tutaj na wysokim poziomie, lecz M grany przez Edwarda Foxa strasznie mnie irytował. Ciągłe pretensje i krzyki w stronę 007. Porównam genialnego Bernarda Lee, a Edwarda Foxa to jest niebo, a ziemia. No i Fatima Blush - nie dość, że piękna to i świetnie odegrana przez Barbarę Carrere. Jej śmierć moze była lekko kiczowata, mam tu na myśli zmuszenie 007 do napisania tej wiadomości, że to ona była najlepsza. Ale ogólnie to ona skradła pierwszą połowę filmu. Co do Largo i jego charakteryzacji to właśnie podobało mi się to nieokrzesanie. Podkreślało to tylko, jak bardzo jest szalonym człowiekiem. Miał pewnego rodzaju obłęd w oczach i ten ciągły uśmiech na twarzy. Odbiegając trochę od tematu to myślę, że gdyby Jack Nicholson nie zagrał Jokera w Batmanie z 1989, to Brandauer godnie mógłby go zastąpić. Wracając do filmu to Blofeld faktycznie nie powala. Jest jakiś taki nudny i zero w nim jakiegoś szaleństwa czy grozy. Otrzymujemy eleganckiego, starszego pana z kotem i w zasadzie nic więcej. Do tej pory ciężko mi myśleć o tym, że Kim Basinger była kiedykolwiek dziewczyną Bonda, nawet tą nieoficjalną. Przepięknie się prezentowała, ale chyba wszystko na tym się kończy. Jej postać nie wyróżniała się niczym nowym, jeśli chodzi o dziewczyny Bonda. Poza tym nie miała wielkiego pola do popisu, bo to Carrera skradła część filmu, pozostawiając Basinger daleko w tyle. Humor w tym filmie akurat bardzo mi się podobał. Dobrze dobrane teksty, szczególnie ten o łowieniu mi się podobał, gdzie 007 naprawdę potem zostaję złapany. :) Do gadżetów też nie mam zastrzeżeń. Wydaje mi się, że jak na tamten czas, zobaczenie zegarka z laserem było czymś w rodzaju WOW. Nie było przesady jeśli chodzi o gadżety, ale postać Q nie umywa się do Desmonda Llewelyna. Jego postać, podobnie jak M, też ciągle jakiś niezadowolony i narzekający, co psuło mi trochę odbiór filmu. Ogólnie film nawet ciekawie się oglądało, nie wiem czemu, ale zawsze miałem problemy z końcówką. Tym razem udało mi się go obejrzeć wytrwale i bez jakiegoś znużenia.

Mnie również. Chociaż końcówka była już z lekka chaotyczna.
Scena z piórem oczywiście jest mocno naciągnięta, ale ponieważ jest do przewidzenia jej finał, to aż miło się patrzy, jak Carrera ginie (ta jej reakcja). A potem Bond i Felix udający trening - to jest po prostu tak urocze, że próżno takich elementów szukać w innych Bondach. Słowem - zgadzam się, że Carrera i Brandauer ustawili ten film na niezłym poziomie. Basinger jest nijaka, chociaż aż tak źle nie wypadła. Jest w miarę spokojna, przez to może nie popada w tandetę (i szczęśliwie obyło się bez tych westchnięć "Och, James").

Tak, też tak uważam, że Fox z jednej strony rzuca się i pokrzykuje, a z drugiej sprawia wrażenie jakby nie wiedział, co się wokół niego dzieje. Q natomiast to jakiś sfrustrowany hipochondryk (sytuacja z inhalatorem przebija wszystko).

Muszę natomiast przyznać, że aktorka odtwarzająca Moneypenny jest całkiem niezłym wariantem Lois Maxwell. Nawet trochę do niej podobna, tyle, że w młodszym wydaniu.

Ogólnie rzecz ujmując - nie jest to film zły, ale też trochę brak mu klasy, elegancji głównej serii, przez co, często zahacza o kicz. Z drugiej strony - książki Fleminga też są dość ordynarne, kiczowate, więc, kto wie - może właśnie w "Nigdy..." twórcy byli najbliżsi literackiego pierwowzoru?