Mam wrażenie, że twórcy najpierw chcieli przenieść powieść wiernie, ale później się rozmyślili i stwierdzili, że wszystko pomieszają bez ładu i składu. Większości postaci tutaj nie ma (np. hrabiego Ponimirskiego), a te, których zdecydowano się nie wywalać, zostały tu zredukowane do roli dekoracyjno-komentatorskich (np. Kasia – córka Kunickiego), albo nas nie obchodzą, bo nie mają żadnej ciekawej historii ani żadnych dobrych dialogów. Jedyne, co za nimi stoi, to aktorstwo na wysokim poziomie, choć w przypadku Dyzmy działa to w obie strony. Z jednej strony jest on autentycznie zabawny, z drugiej jednak strony spłycił on znacznie postać Dyzmy. Taki był właśnie koncept na ten film – przerobić powieść na typowy wyrób komediowy lat 30. Niestety, twórcom nie udało się stanąć na wysokości zadania i dobrze rozporządzić ponad półtoragodzinnym czasem trwania filmu, w trakcie którego jesteśmy świadkami niezbyt wyszukanej historyjki bez wyrazu.