Nie do końca się zgodzę. Dla mnie ten film to studium psychopaty. Cóż.... główna bohaterka najprawdopodobniej wygrzebie się z szamba, które sama stworzyła co możemy zobaczy co na końcu i pójdzie w kierunku seryjnego psychopaty. Widać też to, że nie żałuje. Z całą sytuacją ma dużo wspólnego dom i ojciec... niestety. Dla mnie ten film pokazuje bardziej co można zrobić dziecku nieumiejętnie się rozstając. Laska ponieważ dobrze się uczy jest pozostawiona sama sobie. Co ma w łebeczku widać gołym okiem i to że rodzice mają ją w dupeczce również. Film sam w sobie tragiczny...

Film sam w sobie tragiczny, a 7? To na jaką ocenę zasługują filmy dobre?

Zgadzam się. Polskie filmy próbują być takie artystyczne, głębokie, te wszystkie spowolnione sceny. Problem polaga na tym, że jest to cholernie sztuczne. Niby pomysł niezły, ale wykonanie liche. Przerośnięta teatralność, nawet używanie bluźnierstw jest wyolbrzymione. Podobało mi się jak główna aktorka wypowiada się o tym filmie, ale chyba byłoby to na tyle.

Mnie najbardziej zastanawiało do kogo autorka chciała właściwie ten film skierować..?

Z jednej strony mamy subtelne jak reklamy proszku do prania moralizatorstwo, a z drugiej jakiś odrealniony świat wyprany z rzeczywistości i kompletnie płaskie postacie z dykty. O czymś tak wydumanym jak wiarygodność psychologiczna nawet nie wspomnę bo wyszła i trzasnęła drzwiami zanim jeszcze ten cudaczny teatrzyk się zaczął.

Nawet na udźwiękowienie już nie mam siły nadawać, znowu połowa dialogów kompletnie wymamrotana i niezrozumiała. Niedługo będzie trzeba Polskie filmy oglądać z napisami dla niesłyszących, ech.

Ten film jest tak miałki i pozbawiony wyrazu, że mam podstawy podejrzewać, że reżyserka chciała nim uszczęśliwić wszystkich, byle się niczym nikomu nie narazić. I tak posiadając niegłupi, choć mocno wyeksploatowany temat zrobiła film o niczym, który kompletnie nie przykuwa uwagi i nie wywołuje choćby cienia refleksji. To piąty film w reżyserii Anny Kazejak, który obejrzałam. Cóż, muszę przyznać, że ona kompletnie nie potrafi opowiadać ludzkich historii, choć kurczowo trzyma się się filmu obyczajowego.
Określenie "płaskie postacie z dykty" bardzo trafne. Reżyserka kompletnie nie umiała poprowadzić młodych aktorów - czuje się bezradność tych dzieciaków przed kamerą. Kto widział "Carte blanche", wie, że Eliza Rycembel ma potencjał, gdyby była mądrze prowadzona przez reżyser to byłby to jej film. Skoro aktorzy formatu Budnik i Topy zgodzili się wystąpić w tym filmie można domniemywać, że scenariusz był niezły - realizacja wyszła słabo.

Ja oglądałem na Netflixie z napisami, serio

Nie dziwię się, ja ostatnio po nocy musiałam "Kruka" z napisami oglądać, coby wszystkich domowników nie pobudzić (bo normalnie ilekroć nie dosłyszę dialogu, przewijam i daję głośniej xp ).

Niezwykle miło mi jest zgodzić się z Twoją opinią na temat tego i innych polskich filmów :) Ja mam wyrobione swoje zdanie na temat polskich filmów ;)