Polecam książkę Lutrella "Przetrwałem Afganistan", znajdziesz odpowiedzi na wszystkie pytania.

1) Mniejsza grupa, mniej możliwych błędów do popełnienia, szybciej się poruszają, mniejsza szansa na wykrycie.
2) 1 radio to standard, poza tym zobacz, że każdy i tak niósł plecak. Taka radiostacja to gabaryt plecakowy, więc gdzie chciałeś go jeszcze umieścić? Od łączności w drużynie jest RTO.
3) W operacjach specjalnych nigdy nie wiadomo kiedy dokładnie zacznie i skończy akcja. Zauważ, że dowódca poszedł spać, ale dalej sztab czuwał na operacją. Spróbuj wysiedzieć tyle czas ciągle pracując głową na 110%.
4) Osłonę AC130 mieli przez pierwsze 3h marszu. Spróbuj utrzymać taką maszynę w powietrzu dłużej, krążąc. Ogromne koszta, możliwość wykrycia.
5) Tego nie wiem, jedyne co mi przychodzi na myśl, to uczucia, oni też je mają.

1) powiedzmy, że...
2) OK - przyjmuję argument
3) Ok
4) no bez przesady!! AC130 to samolot stworzony specjalnie do prowadzenia długotrwałych patroli. ma zasięg ok 4000 km, więc krążąc z prędkością 300km/h powinien utrzymać się w powietrzu ponad 12h. po to to jest!
koszty to w ogóle nie jest temat dla armii, która strzela rakietami po 1mln$ do celów typu "obóz szkoleniowy" (czyt. 3 baraki + plac). koszty paliwa byłyby z pewnością niższe niż koszty odszkodowań i leczenia rannych.
5) a jak ich uczucia miały by ucierpieć w wyniku wspólnego, godzinnego spaceru? nie rozumiem. zabranie afgańskich górali o godzinę marszu od wioski i puszczenie ich wolno raczej nie wywołałoby traumy ani u komandosów, ani u pasterzy

Tak jak pisał kolega powyżej, przeczytaj książkę Lutrella "Przetrwałem Afganistan". Dowiesz się wszystkiego.

Gdyby zabrali tych trzech górali ze sobą, a potem natknęli się przypadkiem na uzbrojony patrol, i wywiązałaby się walka, to górale za ich plecami, czy w środku grupy, mogliby stwarzać dodatkowe zagrożenie. Albo po prostu mogliby zacząć krzyczeć i ściągnąć uwagę wroga. Jednym słowem narobiliby takiego samego bigosu jak po wypuszczeniu. Ja tak to widzę. Z drugiej strony była jeszcze jedna możliwość załatwienia sprawy. Mogliby pobić tych pasterzy, nie na śmierć, ale tak dotkliwie by tamci przez godzinę nie wstali z ziemi. Ewentualnie złamać każdemu nogę. Ale to też podchodzi pod sadyzm.