W sumie udana kooperacja dwóch legend horroru. Zarówno Romero jak i Argento uwspółcześnili i znacznie zmienili zarys fabuły względem pierwowzorów Poe'go, dzięki czemu zaskoczyli mnie kilka razy zwrotami akcji. Pierwsza nowela średnia, bardzo przypominała klimaty serialu "Tales From The Darkside", ale bardzo powoli się rozkręcała. Podobało mi się głównie zakończenie. Argento tymczasem nie dość że świetnie obsadził Keitela, to jeszcze stworzył niezwykły klimat. I to jego nowela jest tutaj główną atrakcją. Dużo w niej nawiązań do opowiadań Poe'go (nazwisko głównego bohatera, albo sposób w jaki zabito tą dziewczynę na początku), świetne zakończenie (na prawdę mnie zaskoczyło) oraz kilka surrealistycznych scen (sny, motyw szubienicy i białej plamki na szyi kota). Nie jest to co prawda szczyt możliwości Dario, ale moim zdaniem poradził sobie dobrze. Jak zresztą Keitel, który tylko pod koniec trochę przesadza z gestykulacją, ale przez cały film daje radę.