Film bardzo dobrze spisuje się przede wszystkim jako dokument świadczący o nieludzkich eksperymentach przeprowadzanych przez Japonię w czasie II Wojny Światowej. Nie ma tu żadnej wstrzemięźliwości, a niektóre sceny są aż zbyt odważne (ginący kot i szczury, które były prawdziwe). Podobać się może realizm, z jaką nakręcono większość, tragicznych w skutkach, eksperymentów. Sceny gore wyglądają naprawdę realistycznie. Bardzo dobrze zaprezentowano też bezduszność tych, którzy zabijali i okaleczali oraz ogólny fanatyzm Japończyków. Sama postać dowódcy Shiro Ishii jest świetnie scharakteryzowana, a jego beznamiętność i beztroska robią iście piorunujące wrażenie. I choć przez długość trwania filmu nie ma tu aż tyle przerażających scen, jak to niektórzy opisują, to film utrzymuje się w nieustannie ponurym i surowym nastroju z oszczędnym wykorzystaniem muzyki (a kiedy już się pojawia, to potęguje ten nastrój). Przede wszystkim jest to jednak niezła lekcja historii. Moja ocena: 8/10.