"Parents need to be more accepting of who their kids are and less concerned about what society thinks they need to be" - powiedzial Neil Patrick Harris a on z autopsji na pewno zna temat bardzo dobrze.
Rodzice, ci mniej nowoczesni, ci czerpiacy wzorce np. z kosciola, z rodzinnych tradycji, ze zbyt wielu obaw o to, jak zmieni sie ich obraz w oczach sasiadow, znajomych czy wspolpracownikow tylko dlatego, ze ich dziecko jest inne, wola zrobic krzywde dziecku. Wola udawac, ze o niczym nie wiedza czy nawet sie go wyrzec a chorobe innego dziecka uznawac za kare za grzechy tego pierwszego.
I o tym jest ten film, o braku tolerancji dla najblizszych. Zastanawiam sie, kiedy nadejdzie wreszcie czas, kiedy rodzic, ktoremu dziecko wyznaje, ze kocha inaczej, przyjmie to jak cos zupelnie naturalnego, tak jak to zrobil ojciec Randy'ego.
Film jest niskobudzetowka, troche naiwna, ale wzruszajaca do tego stopnia, ze na bledy teoretyczne (chlopiec z zespolem Aspergera wyglaszajacy dluga mowe etc) nie zwraca sie uwagi. Dobre kino familijne o trudnych rodzinnych problemach. A na koncu przepiekna opowiesc o bialej zabie.