jednego z najbardziej charakterystycznych i kontrowersyjnych reżyserów światowego kina. Ken Russel tym razem o przenikaniu się świadomości i podświadomości i wynikających z tego konsekwencjach. Bardzo podobały mi się psychodeliczne jazdy Jessupa po zażyciu narkotyku. Ogólnie kolorowe wizje a'la LSD trip podobały mi się najbardziej. Niestety sam film nie broni się już tak bardzo - uproszczenia stosowane przez reżysera strasznie przeszkadzają w odbiorze filmu, ja odniosłem takie wrażenie podczas oglądania jakby reżyser od sceny do sceny bez wchodzenia zbytnio w szczegóły. Ogólnie to wątek miłosny potraktowany został w tym filmie wyjątkowo nieudolnie i fragmentarycznie co budziło skojarzenia z kinem klasy B. Najkrócej określiłbym go jako Faust w oparach LSD z nieudolnie poprowadzonym wątkiem miłosnym.