Film jest niesamowity. O spotkaniu, muzyce, ale także próbie realizacji marzeń. Widziałam go kilka miesięcy temu, ale wciąż pamiętam emocje jakie we mnie wzbudził. Historia prosta, a jednak jest w niej coś urzekającego. Do tego stopnia, że ciężko ją zaklasyfikować jako cyfrę na filwebowej skali:D
Dzięki temu filmowi odkryłam festiwal Sundance i jego "skarby":)

Ja zaczęłam go oglądać kiedyś przypadkiem na C+ przy obieraniu ziemniaków. Gdyby ktoś za 5 minut wszedł do pokoju zobaczyłby mnie siedząca z nieco otwartą buzią nad wpół obranym ziemniakiem. Trudno było mi się oderwać, ale się przemogłam, bo trafiłam na połówkę filmu.
Pamiętam tamtą chwilę do dzisiaj, chociaż może to pewnie brzmieć przesadnie, ale tak jest. To było coś magicznego w swojej prostocie. Naturalność i prawdziwość. Historia, która może się zdarzyć każdemu, przez to szczególnie bliska mojemu sercu. Tak jak niekiedy spotkamy jakiegoś człowieka i wiemy, że jest to ktoś wyjątkowy, tak samo było z tym filmem. Czasem widzi się zakochanych ludzi na ulicy, których otacza aura wyjątkowości i niezwykłości. Nie są to wszystkie pary, a tych wybrańców inni rozpoznają bezbłędnie. Tak też było tym razem.
Cieszę się, że Hansard w końcu zawita do Polski:] Mam nadzieję, że będzie wpadał częściej.

Niemożliwa jesteś z tym ziemniakiem. Ale na mnie ten film zrobił podobne wrażenie. Uwielbiam takie niespodzianki - klimat i to zakończenie, że każdy próbuje naprawić swoje życie, które wymknęło mu się z rąk, wrócić i spróbować jeszcze raz. To trudniejsze niż zwykle proponowane rozwiązania, czyli nowe związki.

jako, że grałem na pianinie przez 10 lat i zrezygnowałem z dalszej nauki, po tym filmie mam ochotę usiąść przy tym instrumencie i zacząć grać tak jak nigdy dotąd:)