Któż w dzieciństwie choć raz nie obudził się zlany potem i na
pewno powodem tego nie była gorączka? Pewnie znajdą się
tu i tacy, którzy stwierdzą, że ich nigdy nie dopadł ''zły sen'',
albo że po prostu ten ''obciachowy'' problem, ich nie dotyczył.
Ale tak prawdę mówiąc to nie ma się czego tu wstydzić.
Przecież to normalne zjawisko występujące wśród dzieci.
Gorzej jest, gdy senne koszmary ciągnął się oraz towarzyszą
nam także i w dorosłym życiu. I chociaż nam ''zdrowym'' wydać
się może to dziwaczne, to musimy wziąć pod uwagę fakt, iż
ten problem doskwierać może wielu ludziom. Ten sam
powód do zmartwień pomiędzy różniącą wiekową.
Jak wiadomo dorośli muszą korzystać z pomocy specjalistów,
natomiast dzieci są ignorowane przez rodziców, bo przecież
ich wyobraźnia nie zna granic, a poza tym myśli się, że z
wiekiem pewnie to przeminie, więc wszystko leży w normie.
Maluchom pozostaje przytulić się do poduszki lub ulubionego
pluszaka i czekać, aż koszmar kiedyś się skończy.
''Oni'' to dosyć ciekawie skonstruowany horror, pozbawiony
jednak punktu zwrotnego, czyli przyzwoita rozrywka, bez
jakichkolwiek zaskoczeń. Nie znalazłem w nim niczego
odkrywczego niestety. Nastawiony jest tylko i wyłącznie na
wywołanie w widzu poczucia strachu. Nie posiada żadnych
dodatkowych rozwiązań. Czegoś po prostu mi w nim brak.
Jednak aby nie przekreślić tego filmu i nie wrzucić go do
koszyka z marnymi historyjkami kina grozy, dorzucę parę
kamieni, aby wyszło chociaż przeciętnie.
Przede wszystkim uznanie za w miarę sprawnie prowadzoną
fabułę, chociaż parę nielogiczność twórcy i tak wpakowali w
ten film. Szkoda, że ciekawość która trochę mnie zżerała, do
końca nie została jak należy zaspokojona. To samo tyczy się
aktorów. Bywają momenty, gdzie ich gra wygląda na prawdę
wiarygodnie i Julia czy Sam najlepiej wówczas dają radę.
Gorzej jest z Terry (Dagmara Domińczyk) od której prawie
zawsze bije sztuczne przerażenie.
Mamy tu kilka charakterystycznych scena, jak chociażby tą w
barze, albo najlepszą na basenie.
A teraz o tym na co postawiono w filmie przede wszystkim,
czyli główne jego atuty. Mowa o klimacie niepokoju, ujęciach
kamer w hermetycznych i ciasnych pomieszczeniach, dobrym
dźwięku, czy muzyce, która wydaje się być skąpa w całej
okazałości, ale sama w sobie wierci ''dziurę w głowie''.
Lubię docenić wysiłek także innych osób pracujących przy
filmie, a te plusy które tu wymieniłem, podbiły ocenę max na
5,5/10, lecz muszę ją ''ustabilizować'' na 5/10. Dlatego też
spróbuję kiedyś jeszcze raz zmierzyć się ''onymi'', chociaż nie
mam w zwyczaju oglądać filmów poniżej szóstki. Czas
pokaże.
Póki co i tak raz śmiało można zobaczyć.
Pozdrawiam