Też mi to przeszło przez myśl podczas oglądania filmu, zwłaszcza przy końcówce. Myślę, że to interpretacja jedna z wielu, ale trafna, do mnie przemawia.

Kobieta może mówić o wakacjach, bo wszyscy wiemy, co się stało, kiedy skończyły się wakacje 1939 roku...

w 58 wspomina miłość swego życia którą utraciła w 39 w podobnej scenerii ,< samoloty , podobny zabieg w Jeszcze pójdziemy do kina.>

to też pierwsza myśl która mi przyszła do głowy gdy zniknął... ale, przecież znalazła bursztyny które jej podarował (jedyny dowód, że tam był). Jej wejście do wody bardziej kojarzy mi się z tym, że szukała go i nawoływała po wcześniejszej jego akcji z "idę się utopić". Szukała go, zamiast iść prosto na głęboką wodę (gdyby chciała ze sobą skończyć) poszła w bok. Ewidentnie go szukała bojąc się, że znowu zrobił to samo (z rozpaczy, bo nie chciała z nim zostać). Urok tego filmu taki, że każdy może interpretować jak chce. Nikt ci nie powie że dobrze lub źle to odbierasz :)

Czyżby to komentarz po dzisiejszej emisji w TVP1? :) Jeszcze przed zniknięciem mężczyzny, przeszła mi przez głowę myśl, że być może jest on wyimaginowany. I tak też finalnie uważam. Kamienie i bursztyny znaleźli razem, więc podarowanie ich mogło być również wyobrażeniem. Najbardziej kluczowe według mnie jest zniknięcie mężczyzny. Mając obraz jego charakteru i "obsesji" na punkcie tej kobiety, nie zostawiłby jej tak po prostu. Fakt, że wcześniej wystawił ją na próbę wchodząc ponownie do wody, ale myślę, że zrobił to dla potwierdzenia tego, że nie jest jej obojętny. Kiedy zniknął, kobieta nawołuje, wchodząc do wody jakby szuka mężczyzny. W mojej opinii, jest w stanie derealizacji, myli jej się świat realny z wyobrażonym. 
Podsumowując, film jest rzeczywiście tak skonstruowany, że można go interpretować w różny sposób i długo można dyskutować na temat danej interpretacji :)