Zacznijmy od tego, że najpierw nie będę pisał o tym filmie :)

Jeśli ktoś jechał kiedyś autokarem na pielgrzymkę, albo na rekolekcje, albo uczestniczył w rekolekcjach połączonych z projekcją filmową, a przy tym sam odznacza się wrażliwością estetyczną, to może popaść w zniechęcenie, z powodu nieplanowanego obcowania z pobożnym kiczem, bądż kinem miernej jakości, którego jedyną zaletą jest duchowa tematyka.
Mam głównie na myśli dzieła z podgrupy parenetycznej, jak np. "Karol, człowiek który został papieżem" i jedyny w swoim rodzaju, przepełniony niepotrzebnym okrucieństwem film Mela Gibsona "Pasja".
Warto również wspomnieć o poruszającym artystycznie, choć mocno prowokującym doktrynalnie dziele filmowym Martina Scorsese "Ostatnie kuszenie Chrystusa".
Człowiek chcący dotrzeć poprzez sztukę do Boga, może mieć utrudnione zadanie, jeśli jego zmysły, lub rozum napotykają na bariery nie do przeskoczenia. Takimi barierami mogą być wyżej wymienione:

1.Infantylne ujęcie egzystencjalnych niepokojów człowieka wierzącego, zanadto łzawe, przesadnie polukrowane, innymi słowy kiczowate.
2.Zbytnia koncentracja na bólu i okrucieństwie, wywołująca poczucie winy, ale niewiele wyjaśniająca, w kontekście zbawczej misji Chrystusa.
3.Niezgodność z faktami i rozumieniem prawd wiary. Nieortodoksyjność, ale swoista heretyckość.

W filmie Zinnemana nie występuje żaden z wymienionych powyżej aspektów, zaś od samego początku orientujemy się, że oglądamy niebanalny film o wierności. Wierności samemu sobie, wierności rozumowi, wierności wierze, wierności Bogu, co może zaskakiwać, bo w naszych czasach łatwiej kręcić i sprzedać film o niewierności, któż bowiem chciałby oglądać film o człowieku, który na przekór światu stara się żyć normalnie, rozumiejąc normalność na swój sposób.
Starając się być świętym.
"Oto jest głowa zdrajcy", to lektura obowiązkowa nie tylko dla każdego katolika chcącego zostać świętym czy polityka chcącego zostać mężem stanu, ale dla każdego człowieka myślącego, który stając przed konfliktem sumienia potrzebuje drogowskazu. Tomasz Morus uczynił nim swoje życie, zaś Zinneman znakomicie przełożył to na język kina. Porywające, z nutką teatralizmu aktorstwo i zapadające na długo w pamięć dialogi.
Uczta duchowa i filmowa zarazem. A to naprawdę rzadkość

Sam widziałem film cztery razy i chętnie obejrzę jeszcze
Pozdrawiam