Wyjątkowy film w dorobku Davida Cronenberga. Najbardziej stonowany, kameralny. Pozbawiony wszelkich elementów nadprzyrodzonych, fantastycznych, które mogliśmy zauważyć w poprzednich jego produkcjach. W "Pająku" reżyser skupia się na jednym bohaterze, który próbuje wydostać się z labiryntu własnego umysłu.

Dennis Cleg cierpi na schizofrenię. Po wyjściu ze szpitala psychiatrycznego trafia do domu pani Wilkinson, gdzie podobni mu chorzy starają się wrócić do społeczeństwa. Jego dolegliwość nigdy nie zostaje nazwana wprost, lecz widz dostaje pewne wskazówki pozwalające na stwierdzenie tego faktu. Największą z nich są początkowe obrazy przypominające plansze testu Rorschacha, używanego do badania zaburzeń psychicznych. Wiarygodność postaci zapewnił odtwórca głównej roli, Ralph Fiennes. Brytyjczyk dobrze sportretował osobę zagubioną w swym świecie wewnętrznym. Lekko zgarbiony, stawiający niepewne kroki, mamroczący coś do siebie w niezrozumiałym języku, zbierający bezużyteczne drobiazgi. Bohater w jego wykonaniu to osoba słaba, wrażliwa, zasługująca na współczucie.

Film opowiada o utracie stabilnej tożsamości. Dennis już od najmłodszych lat tkał pajęczą sieć w swoim umyśle, składającą się z wydarzeń prawdziwych przeplatanych jego wyobrażeniami. Zacierając granicę między rzeczywistością a fikcją, wpada w pułapkę bez wyjścia - próba ucieczki, odzyskanie równowagi psychicznej, wiąże się z dotarciem do wypieranej prawdy, która na powrót wpędza go w sam środek sieci. Bohater jest zawieszony pomiędzy szaleństwem a samoświadomością, każdy jego ruch zdaje się bezcelowy. "Pająk" to smutny obraz człowieka pogrążonego w chorobie psychicznej, próbującego odnaleźć własną tożsamość, stworzyć obraz samego siebie.

Łącząc wydarzenia rozgrywające się w teraźniejszości z retrospekcjami, reżyser nie stosuje żadnych zabiegów wizualnych. W obu przypadkach używa tych samych środków wyrazu - dzięki temu obie części historii wyglądają, jakby rozgrywały się obok siebie, na jednej płaszczyźnie, jednak nie dezorientują widza. Brak efekciarstwa i wolne tempo opowieści pozwalają odbiorcy odnaleźć się w tym wszystkim. W obrazie dominuje zieleń, chyba jedyny element sugerujący równowagę, spokój. Film rozgrywa się w robotniczej dzielnicy Londynu. Puste uliczki i knajpy, zielonkawe mury i kamienie sprawiające wrażenie wilgotnych sprzyjają wyciszonej atmosferze. Do tego bohater z rzadka mówiący zrozumiałym angielskim - większość informacji jakie uzyskamy od niego to mamrotanie i zapiski w pamiętniku przy pomocy dziwnych znaków. Wszystko to sprawia, że musimy polegać na stronie wizualnej.

"Pająk" to klimatyczny, dobrze zagrany i nakręcony film, jednak sprawiający wrażenie niedopowiedzianego. Stworzony przez Cronenberga świat jest intrygujący, wciąga pomimo obecnego chłodu i braku nadziei, ale brakowało mi głębszego spojrzenia na życie bohatera, szczegółów, bliższego ukazania jego stanu umysłu. Podobnie jak w przypadku "Crash", reżyser rozbudził mój apetyt na więcej.