1) Nie lada mistrz napisał tu i zapewne wykonał muzykę (wykonał jako saksofonista) - Jan "Ptaszyn" Wróblewski. Weźcie pod uwagę, że nowatorstwo tej komedii w epoce nadętych produkcyjniaków lub filmów radzieckich nie polegało tylko na czystej komediowości, ale i na muzyce filmowej - tak wtedy brzmiącej nowocześnie, nietypowo (jazz oficjalnie rozwijał się wtedy zaledwie 2-3 lata). Nawet i dziś to dobrze brzmi w uszach. Mamy szczęście do muzyki w filmach, bo mamy i wielkiego w skali światowej Kilara, i "Ptaszyna", i Matuszkiewicza (muzyka do "Stawki" lepsza od tej rozsławionej do "Bonda"), i Dębskiego, i wielu innych.

2) Tu postać przepięknej aktorki Barbary Kwiatkowskiej tak funkcjonuje i tak jest "narysowana" oraz naznaczona szlachetnym, naturalnym pięknem aktorki, że mężczyźni mają rzadką okazję do czystego podziwu czystego piękna niewieściego. Przyznam, że z czymś podobnym miałem kłopoty w przypadku Brigitte Bardot (ale już znacznie mniejsze przy rolach S. Loren), natomiast nie miałem problemów przy Annie Dymnej, no a jak napisałem B. Kwiatkowska też działa jak filtr, uobecnia sobą jakiś ideał kobiety, kogoś, kto działa przyciągająco, też przez erotyzm, ale poprzez erotyzm bardzo uwznioślony i oczyszczony. Można by powiedzieć, że ta aktorka w tym filmie, a i w innym zdaje się też, gra nasze ŻONY, czyli osoby najbardziej kochane, upragnione też erotycznie, ale nietraktowane przedmiotowo.