Zgadzam się ze wszystkim co napisałeś, z wyjątkiem "nieuznawany w PRLu".

Miałam dopisać nowy temat, ale po przeczytaniu Twojego komentarza, stwierdziłam, ze nie ma potrzeby. Napisałeś właściwie wszystko, co chciałabym powiedzieć. Dodam tylko, bo muszę: G e n i a l n i e zrobione światło! To się rzadko zdarza. Ja osobiście, jestem tym filmem urzeczona. Oglądam go po raz "n-ty" i znowu dostrzegłam cos nowego. W jednym z wpisów ten temat został poruszony, a mnie zaintrygowała ta kwestia w momencie, gdy Wiktor siedział w kuchni ze swą ciotką. Drzwi otworzyły się i weszła do kuchni służąca. Młoda, "dorodna" dziewczyna. Wiktor nawet na nią nie spojrzał... I przyszło mi do głowy, że może Wiktor po prostu aż tak bardzo nie lubi kobiet...

Zgadzam się. Nastrój niesamowity.

To w dużej mierze zasługa pieśni kurpiowskich Karola Szymanowskiego...

Rzeczywiście, film jest zrobiony genialnie i mimo upływu lat wciąż oglądało się go bardzo dobrze. Osobiście widziałem go po raz pierwszy, akurat wyemitowano go na TVP Kultura. Z Jarosława Iwaszkiewicza kojarzę niestety jedynie opowiadanie "Ikar", a o "Pannach z wilka" nie słyszałem, ale film naprawdę mnie zainteresował i zapewne sięgnę kiedyś po twórczość tego pisarza.

No nic. Wszystko powiedziałeś. Najgorsze że dzisiaj nocą po kilku setkach nadal mnie to zajmuje. Wszystkie Jego filmy były na nie a najgorsze były te "Panny z Wilka". Po co mówić człowiekowi że wszystko przemija? I że nikt nikomu nie pomoże? Że miłość jest złudzeniem. Przecież to wiemy. I następna seta ....

Zgadzam się. Piękny film o przemijaniu. Melancholia wspomnień. Niczego nie da się zatrzymać, do niczego nie da się powrócić. I ten mężczyzna kochający wszystkie kobiety.... i wszystkie pozostawiający nieszczęśliwe.

Żaden pisarz w PRL nie był tak uznany jak Jarosław Iwaszkiewicz.
Natomiast teraz wygląda to o wiele gorzej.

Kocham scenę śniadania z Komorowską i Seniuk. Klimatem ten film trąci Bergmanem

W Prl niszczono wszystko co szkacheckie, dworki , klasa średnia wykształcona to przeciez przeciwienstwo prostacko prymitywnej masy robotniczej jak breja cementu...

Iwwszkiewicz intelektualista tępiony okropnie przez prostackich komuchów i partie robotniczą gdyż oni niszczyli wszystko co inteligenckie i szlacheckie, ziemianskie poprzez dworki, po ksiazki i sztuke. Komunizm to byla zaglada Polski i nadal komuchy są zagłada dla tego pieknego kraju ale prostaki zawsze zostana tylko pzpr prostakami a piekna literatura piękna. Film cudowny,melancholijny, pokazujacy w jakze prawdziwy sposób naturale przemijanie czlowieka jego milosci, tęsknoty, marzenia i poczucie niespelnienia
Polecam inteligentnym ...

Dla mnje bardzo bergmanowski klimat