Co do drzemki w aucie też uważam to przynajmniej za nielogiczność. Fajnie, że wspomniałeś dialog Huntera z jąkającym się kolegą z klasy. Super fragment. Jąkającym się? Bo ktoś o tak problematycznym dzieciństwie może mieć za kumpla tylko kogoś z innymi problemami. Sad but true.

Żona Walta? Może irytująca, ale wiarygodna.

Dlaczego Travis na koniec odjechał? Mógł zostać z żoną i synem. Czemu uciekł? Rozmowa przez lustro mi tego nie wyjaśniła, a porządnie mnie to wkurzyło.

I gdzie był wymieniony przez fw w obsadzie Sam Shepard, bo ja go nie rozpoznałem.

Dzięki za odkopanie tej wypowiedzi, wrzuciłem ją już na bloga.

http://garretreza.blogspot.com/2010/03/paryz-teksas.html

Walt odjechał bo według psychoanalizy związek płciowy nie jest możliwy a ten film jest ewidentnie "psychoanalityczny" jest psychoanalizą bohaterow ale przede wszystkim widza. Sam uważam psychoanalize za groźny zabobon jednak nie sposób nie docenić kunsztu tego filmu. Chodzi zresztą też o psychoanalityczną "porażkę władzy ojca". Zdaje mi się że to druga najważniejsza zasada psychoanalizy wynikająca oczywiscie ze rdzenia o zwiazku.

[Spoiler]

Wg mnie odjechał, bo wcale się nie zmienił przez te lata.
Przez większą część filmu wydaje nam się, że winną całej zaistniałej sytuacji z Hunterem była Jane.
Jednak na koniec dowiadujemy się, że właściwie, tak nazywając rzeczy wprost i po imieniu, "winny" był on. To jego zazdrość, pijaństwo, psychologiczne zagrywki, agresja i nieumiejętność poradzenia sobie z zawiłościami psychiki jego "Fancy Woman" doprowadzają do pożaru w przyczepie. Do zniszczenia całej rodziny.
Po epizodzie amnezji, długiej wędrówce przez bezludne przestrzenie, wreszcie odzyskaniu mowy i nawiązaniu nici porozumienia z synem, gdy wydaje się, że teraz "wszystko będzie już dobrze" - wygrywa jego chora dusza. Nie potrafi nawet skontrolować tego, żeby nie iść z małym dzieckiem do baru.
Ludzie wg mnie się nie zmieniają tak łatwo.

Przegapiłem co prawda kwestię urodzin. Ale już drzemka w aucie wydała mi się niejasną, ale zamierzoną sugestią od reżysera. Travis był w jakiś sposób niespełniony i to symbolizowała jego bezsennośc. Byc może decyzja o poszukiwaniu żony sprawiła że wreszcie zrobił coś na co powinien zdecydowac się przez te 4 lat i w końcu mógł zasnąc spokojnie.

zdjęcia świetne, tylko trochę nudą wieje później. Przydługawe dialogi, dużo ciszy (przestrzeni) jedni ją lubią, ale w nocy przy piwku to trochę idzie się zamęczyć ze skupieniem :P

Spoiler należy zaznaczać!

Raz, że nie ma spoilerów. Dwa, w 2010 roku nie można było zaznaczać spoilerów.

Opowiedziałeś prawie cały film i mówisz, że to nie spoiler?!
Jedynym trafnym argumentem jakiego użyłeś jest "dwa", który Ciebie usprawiedliwia, a mnie zobowiązuje do przeprosin.
Sorry.

Przecież ja nawet nie widziałem całego filmu xD

To tak jak ja w szkole.
Lektury nie przeczytałem, a czasem wpadła jakaś 5 za aktywność.

Po obejrzeniu filmu doczytałem do końca Twój wpis i w sumie opisałeś większość wydarzeń z filmu (nie było ich wiele).

Hej!
Ja tę drzemkę, poszukiwanie, jak i późniejszą pogoń autostradą odebrałam symbolicznie. "Przesypianie" najważniejszych momentów. Skręcanie za nią w ostatniej chwili, bo nie wiadomo, gdzie pojedzie. Dwa takie same czerwone samochody - która to Ona? Późniejsze pomylenie blondynek.
Ładnie to napisałeś/aś: "Travis nie musi spać, ale w scenie w której powinien czuwać (oczekiwanie pod bankiem na Jane), ucina sobie drzemkę." :)
Sam Travis mówi wcześniej do Anne, że nie mógł nigdy zrozumieć, czego Jane tak naprawdę w życiu chciała. Nie mógł jej rozgryźć. Może właśnie dlatego, że "przesypiał" najważniejsze momenty i tak naprawdę nigdy Jej nie znał.

Film opowiada również o zmianach, jak zmieniają się ludzie na przestrzeni lat. Jak zmieniają się potrzeby w związku. O instynktach, zazdrości, używkach, lękach, kompleksach (znaczenie tytułu - Paris, ale ten w Teksasie). Jak to wszystko tragicznie wpływa na relację dwojga ludzi i porozumienie.
Dużo więcej można zrozumieć, jeśli ma się już własne dzieci - jak one potrafią zmienić relację w małżeństwie. Jak sama ciąża zmienia kobietę. Z jednej strony ogromna, bezwarunkowa i wszechogarniająca miłość do dziecka, z drugiej potrzeba natychmiastowego uwolnienia się i ucieczki.
Domyślam się, że dużo tu zapewne autobiograficznych wątków z życia rodziców reżysera. Nie wiem, jeszcze jestem przed lekturą.

Film wg mnie opowiada o niemożliwości stuprocentowego zrozumienia drugiego człowieka. Jakby między nami była niewidzialna szyba. Słyszymy, ale nie "widzimy". Może ujrzymy siebie nawzajem gdy "zgasimy światło"?
Niemożność porozumienia.
Nieumiejętność otworzenia się na siebie "twarzą w twarz". Że czasem łatwiej nam coś opowiedzieć obcemu człowiekowi, niż najbliższej nam istocie.
O tym, jak skomplikowaną istotą jest człowiek. O samotności Jednostki we Wszechświecie :)
Wreszcie o tym, jak to wszystko widzi dziecko, które przecież wielu rzeczy pozornie nie rozumie. A może jednak rozumie? Hunter w rozmowach z ojcem jest o wiele dojrzalszy, niż by się mogło wydawać.
Płakałam na tym filmie, bo opowiada całą smutną prawdę o życiu.

https://www.youtube.com/watch?v=Rb1doPBP6wc

Dobre podsumowanie, myślę że bardzo trafne.