Początki Almodovara. Pedro wyrabia sobie styl i ma kilka fajnych pomysłów (podział na rozdziały, zgrabne przeplatanie wątków). Niestety to wszystko tonie w bagnie prostackich dowcipów. W dodatku pomysły na nie i tak kończą mu się w połowie filmu, a resztę seansu wypełniają dialogi o niczym. W przeciwieństwie do kolejnego filmu ("Labirynt namiętności") reżyser nie potrafi także rozwinąć niektórych wątków. Poznajemy choćby niejakiego Moncho (zwycięzca konkursu), który marzy by stać się podopiecznym bogatego geja. Później pojawia się razem z nim w jednej scenie jak wymiotuje i... koniec epizodu. W "Dziewczynach z dzielnicy" znajdziemy jeszcze kilku bohaterów którzy wychodzą na scenę, tylko po to by zniknąć bez ostrzeżenia.
Ogółem ogląda się to jak kolejną część "Lodów na patyku". Jest sobie kilka osób które myślą głównie o seksie, od czasu do czasu trafiają na siebie i lądują w łóżku. Niektórym przygodom towarzyszą gagi w stylu wyżej wymienionej serii. Proste to jak drut i nie pomaga wcale ani muzyka, ani punkowy kostium w jaki ubrał Pedro swój film. Zobaczyć można z ciekawości, ale osobiście nie polecam.