... ale muszę przyznać, że tego filmu nie potrafię wprost ocenić. Drugim takim filmem był film pt. "Nostalgia", chociaż tamten na upartego mógłbym jakoś określić. "Persona" Bergmana mimo iż doprowadza do takiej sytuacji jest znacznie trudniejsza. Po za fenomenalną Andresson uwagę przykuwa oczywiście warsztat, a zwłaszcza zdjęcia. Trudno jednak dostrzec sens w ocenianiu go przez pospólstwo i ludzi z poza branży artystycznej. Stawiam tezę, że mój umysł, typ inteligencji nie nadaje się do tego typu produkcji, a konkretniej nie jestem stworzony do tego by pojąć tego rodzaju obraz. Podjęcie przeze mnie próby oceny tego filmu jako dzieła sztuki byłby absurdem. I jest jednym z największych jego plusów właśnie to, że ewidentnie Bergman potrafił ukazać, że jest gdzieś granica w sztuce, której przekroczyć nie będzie w stanie byle kto. To zaś skłania mnie do postawienia tezy, że ogromna większość ludzi, która ten film podjęła się ocenić i próbuje przekonać, że dokładnie wie skąd tak, a nie inaczej film ten oceniła, zwyczajnie staje się jungowską personą. Ten rodzaj przekazu jest dla mnie zbyt artystyczny, bym potrafił Bergmana zrozumieć. Dla mnie wątki w filmie się ze sobą kłócą i tworzą zbyt głęboki chaos. Wydaje mi się, że Bergman po prostu zbyt daleko odleciał. Nie chcę jednak oceniać tego filmu, bo tak jak napisałem wcześniej nie posiadam odpowiedniego do tego umysłu. Natura obdarzyła mnie w inny. Dałem 8, bo warsztat i aktorstwo zawsze się da ocenić.