...tak powiedział Kieślowski. Można jednak balansować po jego artystycznej stronie. ;) „Podwójne życie Weroniki” to malowniczy film – kadry wyglądają jak obrazy, muzyka może obezwładnić. Oniryczność seansu wynika więc z pięknej formy, a nie pogłębionych treści, nad których brakiem się tu debatuje. Niektórzy może obejrzeli cięższy Dekalog, a potem sięgnęli po Weronikę oczy może francuską trylogię, z gotowym przepisem i wyobrażeniem, jak owe filmy mają i będą wyglądać. Wiecie, Kieślowski to niesamowicie inteligentny facet. Swoje filmy zwykł określać jako opowieści – mówił, że przedstawia historie, nie zaś kazania moralne, w których to widzowie nierzadko doszukują się więcej, niż On sam by chciał. Myślę, że to może być podstawowy problem – błędne założenia na dzień dobry. Lepiej mistycznie pomilczeć, niż każdy fragamencik na siłę upychać znaczeniami. Swoją drogą to bardzo ciekawe - K.K. mówił także, że boi się kręcić kolejne filmy. Jeszcze nie wiem jak to wszystko połączyć, ale jego zdanie „może jest łatwiej, kiedy jest trudniej” zapadło we mnie jak dzwon. I dudni. Jak podsumować? Miłe doznanie estetyczne i metafizyczna wprawka. Tylko i AŻ tyle. Pozostawiam bez oceny, żałując, że nie wpadłam na niego w gimnazjum - pewnie wywróciłby do góry nogami moje całe młode Ja.