O Jedwabnem wiemy już bardzo dużo, ale najbardziej istotnej wiedzy nie mamy. Postępowanie, prowadzone z takim rozmachem przez IPN, zostało umorzone i nie wykryto innych sprawców niż ci, którzy zostali ustaleni przez stalinowski sąd. Ale tamte postępowania nie były praworządne, metody, jakimi posługiwali się śledczy z UB i prokuratorzy, były czasami wprost zbrodnicze.

Nie ustalono, jaka była prawdziwa rola Niemców i ich obecność na miejscu zbrodni nie została wykluczona. Ale opinia publiczna została zalana falą tandetnej propagandy, oddalającej nas od prawdy. Nie została przeprowadzona ekshumacja ofiar, co pozwoliłoby ocenić rozmiar tragedii, czyli prawdziwą liczbę ofiar i sposób zadania im śmierci. Ze wstępnych badań archeologicznych, prowadzonych przez ekipę prof. Andrzeja Koli wyłonił się jednak zupełnie inny obraz niż ten, lansowany do dziś w mediach i oficjalnej propagandzie. Dlaczego jego nawet wstępny raport, mający jednak kapitalne znaczenie, bo oparty jest na rzeczywistych ustaleniach, do dziś nie został opublikowany?

Dlaczego notorycznie pomijano i pomija się wszelkie źródła archiwalne, które są niezgodne z oficjalnym przebiegiem wydarzeń i przesądzoną od początku rolą Polaków?

Sprawa Jedwabnego służy jako jedno z narzędzi do publicznego upokarzania Polaków na forum międzynarodowym, co już w 1996 r. zapowiedział w Buenos Aires Izrael Singer, sekretarz generalny Światowego Kongresu Żydów.

Ale spójrzmy na historię szerzej. 8 maja 1943 roku w Nalibokach a 29 stycznia 1944 r,. w Koniuchach doszło do popełnienia drastycznych zbrodni na polskiej ludności cywilnej. Olbrzymią rolę w ich dokonaniu miały grupy „partyzantki” żydowskiej, co jest faktem niezaprzeczalnym. Znamy imiona i nazwiska wielu uczestników, bo się tym publicznie w latach powojennych chwalili, przedstawiając pacyfikacje jako dorobek bojowy w walkach… z Niemcami. Śledztwa w tych sprawach IPN prowadzi od kilkunastu lat. Z jakim skutkiem? Gdzie są publikacje, analogiczne do sprawy Jedwabnego? Tam mamy wątpliwości, tu mamy twarde fakty…

A przecież Naliboki i Koniuchy (gdzie też ginęły w płomieniach kobiety i dzieci) to nie jedyne tego typu przykłady, ale te są najlepiej zbadane i udokumentowane.