Ten patos mnie zabił. Oglądalem dzisiaj po raz drugi ten kiepski film i odnioslem zupelnie inne wrażenie niż za poprzednim razem, kiedy to dzieło przypadło mi do gustu.
W sumie film o papieżu był naładowany podobnym patosem, ale tam udało się twórcom przemycić głębię, akcja była też bez zarzutów, oglądanie wciągało.

Film "Popiełuszko" nie jest przekłamany w przeciwieństwie do "Zabić ksiedza" Agnieszki Holland, ale jego poziom artystyczny jest po prostu śmieszny. Nadęte dialogi (Woronowicz tłumaczy robotnikowi, że ten nie powinien bić żony), brak finezji (co było widać w scenie, gdy papież wypowiadał słowa "Niech zstąpi Duch Twój" - o większy banał naprawdę trudno). Nawet ujęcia doprowadzały mnie do szału, ale nie potrafię dokładnie wytłumaczyć o co mi chodzi. Były takie... wzniosłe.

Zawsze po filmach tego typu (Popiełuszko, Generał Nil, Katyń) jestem dobity. Cenię znajomość historii ale dlaczego mamy się tak umartwiać? I wspominać to, co najgorsze?