Są tutaj tacy, którzy twierdzą że film nie umywa się do książki. Po drugiej stronie stoją Ci, którzy twierdzą, że na
filmweb oceniamy film, a nie książkę. Spoko, faktycznie oceniamy film, ale nie zapominajmy, że ów film został
nakręcony na podstawie "niechlubnej" książki. Ponadto na swoją i reszty obronę posiadam argument, iż jest
mnóstwo adaptacji (m.in. hobbit, czy kolor purpury - przykłady wybitne, ale też przypadkowe), gdzie film także jest
fantastyczny. Po prostu Ci którzy czytali książkę patrzą na to owe "dzieło" bardziej krytycznie i z większym dystansem,
zamiast od razu padać na kolana i bić pokłony.

Co do samego filmu, moim zdaniem, zakończenie i to całe zagmatwanie wątków nie było do końca złe, ale jako
większa fanka książki (chociaż też nie uważam jej za tak fantastyczną jak większość ludzkości) uważam, że to co
zrobiono poprzez film, dla całej tej historii to lekkie nieposzanowanie kunsztu autora. W książce wszystko do siebie
pasuje i ma sens, a film nieco jest kołomyją wszystkiego i niczego. A najbardziej rozdrażnił mnie brak wątku ojca i
brata Pata. Obaj można powiedzieć, byli sensem tej opowiastki, a w filmie? Ojciec jest irytująco komediowy, co jest
totalnym zaprzeczeniem pierwowzoru. Brata głównego bohatera natomiast jakby w ogóle nie uwzględniono. Jaki
sens miała zatem ta cała bójka, skoro nie było widać zażyłości braterskiej? A poza tym, to że Pat w psychiatryku
spędził lata (w książce), a nie miesiące, jak to przestawiono w filmie też ma duże znaczenie.
Mam bardzo mieszane uczucia i z jednej strony chyba wolałabym nie czytać książki jeżeli zdecydowałam się na film.
Albo odwrotnie.

Ponadto dodam, że nie kumam zachwytów nad grą Jennifer (mimo, że w Igrzyskach bardzo ją polubiłam).
Zdecydowanie większe brawa dla Bradleya. Ale mogę w tej kwestii się nie znać.

Chciałabym wiedzieć co o tym sądzicie.