Bardzo dobrze, że spostrzegłaś szereg dramatów, które składają się na ten jeden. Lepiej tego ująć nie można. I rzeczywiście niemal każda sytuacja niesie za sobą smutek i rozpacz. Jeśli chodzi o moje odczucia, nie trudno się domyślić, że największą uwagę przykuła postać Benigno, który w zasadzie na samym początku (mam na myśli scenę, w której pierwszy raz spotkał swojego przyjaciela na sztuce) wydaje się być normalnym chłopakiem. Jednak dalsze historie ujawniają, że jego życie było co najmniej dziwne. Byc może właśnie głównym powodem jego zachowania są czasy, kiedy był dzieckiem. Miał matkę, ale mimo to..Może nie miał wzorca, który powinien mieć. A przecież dzieciństwo to czas bardzo intensywnego rozwoju, kiedy kształtują się pewne podstawy i nieodwracalne zmiany, czego prawdopodobnie doświadczył nasz bohater. Całokształt można bardzo, ale to bardzo różnie interpretować. Jak zwykłam mawiać-ile interpretatorów, tyle interpretacji. Dlatego w ten temat nie zamierzam się zagłębiać. Jeszcze moment o tytule. Nawet osoba, która filmu nie oglądała z pewnością potrafiłaby dokonać jego analizy. Rozmowa potrzebna jest każdemu z nas, z kolei jej brak sprawia, że stajemy się samotni, zamknięci w sobie, nie mamy szansy, aby coś z siebie "wyrzucić", co w konsekwencji prowadzi do tragedii życiowych..Myślę, że Benigno również potrzebował rozmowy. Na pierwszy rzut oka widać, że był samotny. Dlatego tak bardzo cieszył, kiedy w jego życiu pojawił się Marco. On potrzebował kogoś, kogo będzie mógł zatrzymać na całe swoje życie, żeby już nigdy nie ogarnęła go rozpacz i samotność. I byc może dlatego upodobał sobie Alicję, bezbronną dziewczynę o pięknej, delikatniej urodzie. Pewnie mogłabym jeszcze wiele tutaj pisać i pisać ale dodam tylko, że przy gatunku filmu oprócz słowa "dramat" powinno się jeszcze pojawić "psychologiczny", bo bez wątpienia tak jest, a to jest bardzo istotna sprawa.

Pozdrawiam.

Mną ten film bardzo wstrząsnął. O potrzebie rozmowy piszę wszędzie, gdzie jest ku temu powód. Również uważam, że ten film jest dramatem psychologicznym. Tak naprawdę każdy film w mniejszym lub większym stopniu jest filmem psychologicznym. Ponieważ opiera się na sytuacjach z życia wziętych, wymyślonych, a życie, wyobraźnia = psychologia. Może to nieco spłyciłam, ale czuję, że Ty wiesz, co chcę przez to napisać:) Wiem, co znaczą koszmary z dzieciństwa i jaki wpływ mają na całe życie. Dlatego ten film bardzo przeżyłam i wiem, że Rozumiem Benigno, ale staram się wyprzeć to ze świadomości. Bo przytłacza mnie to, jak rodzice niszczą swoim dzieciom życie-świadomie lub mniej świadomie. Ale świata nie zmienię.
Pozdrawiam.

Co masz na myśli mówiąc: "Wiem, co znaczą koszmary z dzieciństwa"?

Pozwolisz. że nie odpowiem?

Jasne :)

Dziękuję:)
A swoją drogą jak myślisz: czy tam gdzie zaczyna się miłość kończy się indywidualność? Dla tego, kto kocha bardziej? Czasem myślę, że tak jest, a czasem myślę, że w obecnych czasach wielu ludzi ma tak silne poczucie niezależności, że zachowują swoją indywidualność mimo tak silnego uczucia, jakim jest miłość, chyba, że nie jest ona tak silna:)
Przepraszam.......lubię czasem pofilozofować, nie musisz odpowiadać, jeśli wydaje się to dziwne:)

W zasadzie to nie ma ku temu żadnej przeszkody, żebym miała nie odpowiedzieć :)
Cóż..Wydaję mi się, że miłość do pewnych rzeczy zobowiązuje i czy chcesz czy nie, pewne zwyczaje z przeszłości trzeba po prostu zerwać. Natomiast jeśli chodzi o indywidualność..Indywidualiści chyba do romantyków nie należą i wiele z miłością związanego nie mają, aczkolwiek mogę się oczywiście mylić. Choćby gdyby przywołać przykłady z historii, z różnych epok. Indywidualista to człowiek bardziej osamotniony, aniżeli oddany miłości. Sam kreuje swój własny świat i chyba czuje się w nim dobrze. Jednak świat składa się także z wyjątków więc nie wiem..Może być naprawdę zupełnie inaczej. Jednak myślę, że miłość nie jest w stanie wykluczyć indywidualności. I tu pewnie nasunąłby się wniosek, że miłość wcale taka silna nie jest, jak to powiedziałaś. Jestem bardziej niż pewna, że będzie tyle samo zwolenników, jaki i przeciwników tej tezy, którzy poprą je znakomitymi argumentami i kontrargumentami. Takie właśnie są uroki filozofii.

PS. Gdybyś jednak chciała kiedyś opowiedzieć szerzej o swoich przeżyciach bo choćby...będzie Ci lżej, jestem do usług :)

Znasz taką teorię, że ludzie w związkach upodabniają się do siebie? Patrzę na koleżanki i stwierdzam, że coś w tym jest:) W pierwszej fazie związku (wybuch miłości) głównie to one (jako kochające bardziej.....chyba:p) nagle zaczynają mieć te same upodobania, podobne zdanie itp. Myślę, że płeć tu nie gra roli, tylko siła zaangażowania, uczuć. Nowy związek......to samo. A przecież wcześniej każda z nich jako indywidualna osoba/jednostka była inna. Możesz uznać, że to chęć zatrzymania kochanej osoby, pokazania, że jest się tą jedną, właściwą. A przecież to wszystko, co było przed "nasze" wraca potem, często w postaci niespełnionych marzeń, planów i to wtedy dopiero jest katastrofa.
Jeśli piszę nie do końca jasno i prosto, to przepraszam:)
A o moich przeżyciach wybacz, ale nie chcę rozmawiać. To nie jest dobre miejsce na takie rozmowy:)

Nie, myślę, że w takim wypadku nie jest to udawane. Po prostu ludzie zmieniają się pod wpływem ludzi. I tyle chyba w tym temacie.
Rozumiem. Już nie pytam :)

Czyli to naturalne, bez ukrytych znaczeń:) Pewnie masz rację:)
I dziękuję za zrozumienie....to jest forum:)