Cieszy mnie fakt,że bracia C. są rodzinni i tworzą osobiste filmy, wszakże rodzina jest ważna. Smucę się jednak, bo środowisko,z którego szydzą bracia nie jest mi znane. Tak samo nie jest mi znane poczucie humoru, które bazuje na monotonnej narracji, poprzetykanej absurdalnymi sytuacjami(nie mylić z komizm sytuacyjnym), które mają być satyrą. Przeczytałem gdzieś,że kluczem interpretacyjnym jest paradoks Schrodingera. Niestety wygląda to mniej więcej tak: mamy teorie heliocentryczną: Słońce w centrum naszego Układu Słonecznego. Słońcem jest pan Smith, jest on bogaty więc jego rodzina lgnie do niego, obchodzi się z nim potulnie, karmi ko pochlebstwami i pomaga w byle pierdołach - planety Układu Słonecznego.
Czy coś takiego jakkolwiek zmienia film? Niezbyt. Czy coś takiego ma wpływ na odbiór treści, która dla wielu osób wydaje się ambitna? Nie sądzę. Umieszczanie w filmie jakiejś teorii(jeszcze żeby teoria była naprawdę ciekawa) i tłumaczenie jej na podstawie perypetii bohaterów jest, moim zdaniem, pójściem po najmniej linii oporu(już abstrahuję od tego,że jeśli ktoś z ciekawości nie sprawdzi o co chodzi w paradoksie, nie będzie zbyt na bieżąco z treścią filmu).
W tym filmie potrzebna była odrobina łopatologii, nie można wszakże wymagać od widza aby znał daną teorię naukową. Brak tej wiedzy skutkuje niezrozumieniem stryktury filmu, to tak jakby reżyser śmiał się z widza,że nie ma tej wiedzy co on i to jego problem,że jej nie posiada. W tym wypadku odrobina wytłumaczenia np. podczas wykładu Gopnika, byłaby mile widziana.
Myślałem,że chociaż na końcu obroni się przynajmniej w formie dramatu. Źle myślałem.
Pierwszy raz film tak bardzo nie zdenerwował i był paskudną stratą czasu.
Zastanawia mnie jedno:
dlaczego filmy Smarzowskiego są na jedno kopyto,bo to wieczne czarnowidztwo i fatalizm, a każdy następny film braci C. ma elementy, które wielu fanów zna z poprzednich produkcji i które zadowolą ich oraz pozostałych widzów, będąc jednocześnie podsumowaniem ich twórczości?