Niemal rok czasu trwały poszukiwania dzieci, które zagrały główne i drugoplanowe role w filmie.
W postać Eli wcieliły się trzy aktorki: Lina Leandersson wystąpiła na ekranie, Elif Ceylan użyczyła głosu, a starszą wampirzycę zagrała Susanne Ruben.
Kiedy Oskar pokazuje Eli kostkę Rubika, biała ścianka jest prawie cała ułożona i tylko jeden kwadrat ma inny kolor. Kolor ten zmienia się z czerwonego na niebieski pomiędzy ujęciami.
Gdy Oskar przegląda swój zeszyt z wycinkami o morderstwach widoczny jest numer sztokholmskiej policji. Numer ten kończy się na 95 co oznacza, że przestępstwo zostało popełnione w 1995 roku, a akcja filmu toczy się w 1982 roku.
Gdy Virginia jest atakowana przez koty Gösty, a następnie spada ze schodów, jej ubranie nie jest podarte ani poniszczone.
Gdy opiekun Eli pozbywa się zwłok zamordowanego w tunelu mężczyzny, można dostrzec po wyglądzie ciała i dłoni, że mamy do czynienia z manekinem.
Gdy Eli wybiega z piwnicy, po zlizywaniu z podłogi krwi Oskara, na zewnątrz można dostrzec leżący śnieg, znika on po tym jak wampirzyca wspina się na drzewo. Pojawia się on z powrotem następnego ranka.
Gdy Oskar jedzie odwiedzić ojca, na jego policzku nie ma plastra mimo wcześniejszego zranienia. Pojawia się on w późniejszych scenach.
Gdy Eli całuje Oskara, zaraz po wyssaniu krwi Lackego, jej usta i nos są pokryte krwią. Jednak po intensywnym pocałunku, Oskar nie ma krwi na twarzy.
Po tym, gdy Oskar odnajduje ułożoną kostkę Rubika, następne ujęcie pokazuje śpiącą Eli. Widać, że ma na sobie strój, który wzięła później z szafy należącej do matki chłopca.
Ekipa filmowa jest widoczna w odbiciu szyby na przeciwległym końcu sali basenowej, gdy troje dręczycieli wchodzi do pomieszczenia.
Wampiry nie są w stanie dostać się bez wyraźnego zaproszenia do czyjegoś domu, jednak Eli nie ma problemów z wejściem do pomieszczenia z basenem, aby uratować Oskara.
Kiedy Håkan wylewa kwas na swoją głowę, płyn ścieka po lewej stronie, jednak w szpitalu można dostrzec, że poparzeniu uległa prawa strona twarzy.
Łobuz chwyta Oskara za włosy, a następnie wpycha jego głowę pod wodę. Jednak pod wodą widać, że dłoń chłopaka odwróciła się o 180 stopni, kłykcie są skierowane w jego stronę.
Eli słyszy w radiu, że policja nie jest w stanie zidentyfikować jej opiekuna z powodu ran na twarzy. Gdy wampirzyca odwiedza go w szpitalu, tylko połowa twarzy mężczyzny jest zniszczona od działania kwasu, a reszta nienaruszona, co wystarczyłoby w zupełności, aby policyjni specjaliści mogli wykonać portret.
Słoik z kwasem używany przez Håkana ma metalową pokrywkę, która zostałaby zniszczona przez żrący płyn.
Zdjęcia do filmu kręcono w Lulei i Sztokholmie (Szwecja).
Mimo, że akcja filmu rozgrywa się w Blackberg, przedmieściach Sztokholmu, większość zdjęć była kręcona w Lulea w Szwecji, gdzie było wystarczająco dużo śniegu i mroźnej pogody.
Aby uzyskać odpowiednie efekty dźwiękowe towarzyszące scenom ataków wampira, wykorzystano ciekawe triki. Odgłos wbijania się wampira w ludzką skórę uzyskano poprzez wbijanie zębów w kiełbasę. Natomiast odgłos picia krwi to dźwięk picia gęstego jogurtu.
Tytuł filmu, a także powieści na podstawie, której został nakręcony, pochodzi od tytułu piosenki Morrisseya pt: "Let the Right One Slip In", jak i przekonań związanych z tym, że wampir nie może wejść do domu bez wyraźnego zaproszenia.
Niemalże każda scena w filmie zawiera kolor czerwony lub czerwono- pomarańczowy co jest odniesieniem do krwi, jedynego pokarmu, który Eli może spożywać.
Dopiero później ustalono, że głos Liny Leandersson zostanie zamieniony cięższym wokalem, gdyż według książki grana przez nią Eli to wykastrowany androgyniczny chłopiec, a głos aktorki uznany został za zbyt miękki i dziewczęcy. Ostatecznie w filmie wampirzyca przemawia głosem Elif Ceylan, gdyż dźwiękowiec, Per Sundström uznał go za bardziej mroczny.
W scenie jazdy pociągiem, Oskar i Eli używają kodu Morse'a do porozumiewania się. Wystukują słowo: "P-U-S-S", które w języku szwedzkim oznacza mały pocałunek.
Zdjęcia do filmu kręcono w lutym 2007 roku.