W którym miejscu on jest wybitny? Szerze, nie zauważyłem. Dla mnie to nudna opowieść o typowej nadopiekuńczej matce.

O, w każdym.... sama opowieść nie jest ważna, ważny jest sposób jej prowadzenia- forma i emocje... nie nudziłem się ani chwili, film trzymał mnie w wielkim napięciu do samego końca.

Jeśli mówisz, że w każdym, to sama opowieść także, a według mnie jest ona banalna. Forma, fakt, ciekawa, emocje, zgadzam się, ukazane imponująco (zwłaszcza przez ostatnie 15 minut) ale sama podstawa to banał okrutny. Ciągle miałem wrażenie, że oglądam ambitną wersję ''Dlaczego ja?''.

Opowieść to tylko punkt wyjścia i pretekst- jest tak samo banalna, jak i samo życie. Wolę taki banał, niż pretensjonalne wydumanie. Banał może być wspaniałym materiałem, z którego wybitny artysta kształtuje swoje dzieło. Weżmy polskie filmy z lat 70.- zwykłe, realistyczne historie, a wystarczy odrobina wrażliwości i poezji, by wydobyć z nich coś więcej. Twórcy "Dlaczego ja" takiej zdolności nie posiadają, głębsza refleksja nie jest zresztą ich zamiarem. Weźmy filmy Andrzeja Barańskiego z lat 80., późnego Stanisława Różewicza- cóż to za niezwykłe kino! Albo, wracając do Rumunii- "śmierć Pana Lazarescu" chociażby... No dobrze- to podaj przykład jakiejś modelowej niebanalnej historii.

Czyli reżyser chciał użyć banału jako pretekstu do zrobienia fabularyzowanego dokumentu i ukazania emocji? Wygląda to trochę jak wydmuszka...
Poza tym prostota i szarość życia to nie zawsze musi być banał. Rozumiem, że chciał ukazać zwykłe życie i prostotę, jednak użycie do tego obrazu tak schematycznej nadopiekuńczej matki i zbudowanie na tym relacji z synem mierziło mnie strasznie. W większości komediowych amerykańskich seriali jest dokładnie to samo, tylko z drugiej strony - synek w wieku 40 lat nadal mieszka u matki (jak chociażby Wolowitz z ''Bing Bang theory'').
''Modelowa niebanalna historia'' zakrawa trochę o oksymoron. Nie mam pojęcia jaka mogłaby być (pewnie to dlatego nie biorę się za kręcenie filmów) i nie muszę tego wiedzieć, żeby negatywnie ocenić tę.

Przestałbyś się kompromitować ignorancie. Daruj sobie odpowiedzi i inwektywy, mam je tam, gdzie Ty dobre kino - w dupie.

Nie potrafisz podważyć tego, co mówię, więc wymyślasz sobie inwektywy (szczerze, nie wiem gdzie Ty się ich doszukałeś).
Smutne i żałosne.

Ten film ma kilka warstw. Sam główny wątek nadopiekuńczej matki jest złożony - widzimy tu nie tylko jej walkę o "ocalenie" Barbu, ale i m.in. wpływ jej nadopiekuńczego wychowania na jego charakter - w kapitalnej scenie rozmowy Cornelii z Carmen. A na drugim planie mamy to, co jest w niemal każdym filmie z nurtu "rumuńskiej nowej fali" - portret rumuńskiego społeczeństwa, w którego głowach wciąż żywy jest komunistyczny ustrój.

Jest to Trudny film dla ludzi którzy chcą coś wynieść z filmu nie ma co się spodziewać w tym filmie wartkiej akcji,wybuchów oraz innego szajsu którym są wypełnione dzisiejsze filmy "Pozycja dziecka" dostarcza wielu emocji dla nastolatka ten film będzie nudny a prawda jest taka że jest to film dla wymagających,prawdziwych kinomanów.8/10 chodź myślę by zmienić na 9.

Warto zwrócić większą uwagę ostatnią scenę,, mamo otwórz drzwi'' posiada ona symbolikę, uwolnienia się od matki, wyjścia od jej zgubnego wpływu.

To drugi film mówiący o rodzinnych patologiach, i obydwa znakomite, udało mi się obejrzeć w tym tygodniu - w tym pierwszym była mowa o odrzuceniu i braku miłości a w tym o ubezwłasnowolnieniu i nadmiarze miłości. Freud czy Young by tego lepiej nie ukazali. Despotyczna (ciężka choroba umysłu - trudny orzech do zgryzienia nawet dla biegłego psychoanalityka), nadopiekuńcza matka i zdominowane a wręcz ubezwłasnowolnione, przez nią, otoczenie. Czterdzieści lat owocnie lasowała synowi mózg. Niesamowita, wręcz erotyczna, scena masażu. Niemrawe próby wyzwolenia się były bezowocne. Czy ostatnia próba, którą podejmie, czy zbrodnia jakiej się dopuścił wyprostuje mózgowe myślenie !!!??? film o tym jednoznacznie nie mówi - wyjście z samochody, rozmowa z ojcem zabitego przez niego jego syna i łzy !? Czy to wystarczyło do odcięcia gangrenującej pępowiny !? - ale w którym miejscu tą pępowinę odciąć kiedy ona już, jak glista, do mózgu wpełzła i go zainfekowała no i wypowiedź przyjaciółki o degrengoladzie umysłu mówią mi, że nie - świetnie zagrany - brawo Rumuni !!! - 9/10 !!!