Piękny i mądry film o małżeńskiej miłości - bez nadmiernych egzaltacji, bez czarno-białych
uproszczeń, wreszcie bez taniego sentymentalizmu. Natomiast bardzo dobrze skonstruowana
jest w nim warstwa psychologiczna - być może znajdzie się kilka uproszczeń (w stylu
amerykańskim - choć nie rażą tu one tak bardzo jak w innych filmach tej produkcji), ale
generalnie film głęboki i pozostawia mocny ślad na długo - a co najważniejsze, pozwala spojrzeć
na własne małżeństwo z pozycji człowieka doświadczonego, który już wie, czym naprawdę jest
miłość.

Przy okazji odkrywamy dość częste mechanizmy ludzkiej psychiki - np. jak szybko i chętnie
koleżanki Catherine dzielą się z przyjaciółką złymi wiadomościami (a właściwie podejrzeniami
wobec jej męża), zaś gdy odkrywają piękną tajemnicę jego miłości (podsłuchana rozmowa z
lekarzem) - milkną, zasłaniając się dyskrecją (że to nie ich sprawa)... Jakże skłonny jest człowiek
do roznoszenia złych wieści, a jak trudno mu być czasem posłańcem dobra...