Nie żebym na siłę starał się być kontrowersyjny, ale mnie ten film niczym nie ujął. Bardzo lubię cykl "30 minut" z krótkometrażówkami debiutujących twórców; większość filmów z tego cyklu podobała mi się lub przynajmniej pozostawiła u mnie pozytywne wrażenie. Ten jest wyjątkiem. Główny wątek jest mizerny, mało przekonujący i ukazany tak pobieżnie i pobocznie, że zupełnie nie przekonuje. Bohaterowie są schematyczni, nieciekawi, a przy tym przeciętnie zagrani (na duży plus urastają tu role Agnieszki Krukówny i Andrzeja Chyry, ale to przecież postaci drugoplanowe i też nie ma w nich niczego odkrywczego). Końcowa rozmowa braci i refleksja starszego z nich niewątpliwie jest oryginalna i ma zapewne stanowić silną pointę opowieści, ale wobec całej tej fabuły miałkości i niewyrazistości urasta ostatecznie najwyżej do rangi największego dziwactwa i "uber-kwasu".

Naprawdę słabym pomysłem było oparcie narracji na komentarzu pierwszoosobowym z offu, bo: a) to jest w ogóle chwyt ryzykowny -- jakby przyznanie się reżysera: nie wiem, jak Wam to wszystko wystarczająco sugestywnie pokazać, więc pozwólcie, że bohater Wam część z tego opowie; b) to jest środek narracyjny szczególnie obcy krótkiemu metrażowi; c) dla dobrego efektu artystycznego, narratorem musi być aktor dobrze władający głosem, a nie dzieciak-amator potykający się w wypowiadanych zdaniach; d) stylizacja środowiskowa jest zrozumiała w dialogach, ale już w narracji z offu, nawet jeśli ilustruje ona monolog wewnętrzny konkretnej osoby, posługującej się konkretnym językiem, powinno się trochę przekleństw wyczesać, bo gdzie jak gdzie, ale tam to one już naprawdę drażnią.

Na koniec, nawiązując do tytułu posta, dodam, że naprawdę drażniła mnie też sama forma filmu. Jakby kręciły go na raz dwie osoby, z dwoma różnymi celami artystycznymi: jedna chciała ukazać w warstwie wizualnej jakieś piękno i ukrytą poezję chwil upływających na blokowisku, a druga, w warstwie fabularnej, szarość, powtarzalność, postpolitość i nudną, powszednią beznadzieję egzystencji jego mieszkańców.