Bo droga na skróty polega na tym, że odpowiedzialność za swoje życie umieszczamy na zewnątrz - w religii, wierze w przeznaczenie itp.
Koło jest zamknięte, bo każdy, kto próbuje podważyć twoje racje jest automatycznie przez te systemy klasyfikowany jako wróg, opanowany przez zło, szatana czy inny sposób wyrażenia jungowskiego cienia personalnego, będący tylko symbolicznym wyobrażeniem jednostek mogących podważyć nasz zabetonowany światopogląd.

Inną sprawą jest to, jak plastycznie ukazany jest mechanizm, dzięki któremu każdy człowiek uważa swoje racje za te jedynie słuszne i prawdziwe, i próbuje zaszczepiając je "pomóc" innym, w przekonaniu że tylko taka droga może być prawidłowa, a ich opór wynika z opanowania duszy przez wspomniane już obce siły. Widać to nie tylko w skądinąd znajomo wyglądającym "pielgrzymowaniu" z "dobrą nowiną" po domach głównej bohaterki - wystarczy spojrzeć na imigrantkę z ZSRR, która sama mocno pijana próbuje przekonać Annę Marię do rozwiązywania problemów na drodze alkoholowej używając dostępnych sobie, siłowych środków; na męża, który próbuje również przemocą udowodnić jej wyższość obietnic małżeńskich nad wyznawaną religią. Tak jak ona myślą, że wystarczy zmusić do odegrania czysto subiektywnie symbolicznego zdarzenia, by ktoś o zupełnie innym postrzeganiu rzeczywistości mógł korzystać z naszych sprawdzonych ścieżek.
A Anna w miarę niepowodzeń i możliwości dostrzeżenia niepowtarzalności sposobu każdego człowieka z radzeniem sobie z problemami własnego świata wchodzi coraz bardziej do swojego małego, bezpiecznego pokoiku pt. Jezus.

Na Seidla jestem wściekły za pokazywanie tych mechanizmów jedynie na przykładzie ludzi niedojrzałych emocjonalnie mimo wieku, prymitywnych. Oczywiście, nie można zaprzeczyć że zyskuje na tym wyrazistość obrazowania, aczkolwiek bardziej wysublimowane intelektualnie postaci mogłyby ułatwić większości odbiorców indentyfikację ich ze samym sobą, dostrzeżenie analogii do własnego życia.
Kiedy stykamy się z bohaterami społecznie upośledzonymi tworzy się bariera my - oni, mądrzy - głupi, co nie jest prawdą, bo Seidl rozumie kryteria sztuki i wie, że dzieło musi zawierać w sobie coś uniwersalnego dla wszystkich ludzi i wyłuskuje to z rzeczywistości z niemałą wirtuozerią, dla mnie jednak - ponownie - prymitywizacja tych generalnie subtelnych procesów psychologicznych jest ogromną stratą potencjału tkwiącego w jego filmach.

9/10 would watch
w końcu akurat tego twórce kupuje się w całości albo wypluwa po paru gryzach