Oglądając film, możemy zadawać sobie pytanie: Cóż to za sztuka, która rozwścieczyła nawet tak liberalnego władcę, jak Karol II? Dlaczego John Wilmot zdecydował się ją wystawić, doskonale zdając sobie sprawę, że przekreśla to jego dworską karierę?

Ponieważ film poprzestaje na pokazaniu fragmentu przedstawienia, nie podając nawet jej tytułu, spieszę z wyjaśnieniami. Sztuka nosi tytuł "Sodom or The Quintessence of Debauchery" i pochodzi z 1684 roku. Została opublikowana anonimowo, lecz jej charakterystyczny styl wskazuje jednoznacznie na autorstwo hrabiego Rochester. Ponoć wystawiono ją tylko raz, przed samym królem i kilkoma osobami z jego dworu (ukazany w ROZPUSTNIKU skandal dyplomatyczny nie miał więc miejsca).

Jest to satyra polityczna, a nade wszystko pochwała miłości homoseksualnej. Ponieważ nie jest dostępna w języku polskim i nie zapowiada się, by w najbliższym czasie miało się to zmienić, zamieszczam poniżej krótkie streszczenie. Dość dobrze ukazuje ono, jakimi tematami pasjonował się i jakie seksualne preferencje miał John Wilmot. Nie jestem specjalistą od literatury angielskiej, w związku z czym trudno mi ocenić skalę talentu tego dramaturga. W każdym razie podobni do mnie wielbiciele wszelakiej perwersji powinni być bardzo zadowoleni.

Osoby dramatu:

Bolloxinion, Król Sodomy (Imię jest trawestacją słówka "bollocks" - "jajca")
Cuntigratia, Królowa ("cunt" - "cipa")
Książę Pricket ("prick" - "kutas")
Księżniczka Swivia ("swive" - slangowo "pieprzyć")
Buggeranthos, Generał armii ("buggery" - "sodomia")
Książę Pockenello ("pox"- slangowo "tryper")
Borastus, Sodomistrz-Generał
Pine i Twely, dwaj Pazie
Fuckadilla, Officina, Cunticula and Clytoris, cztery Damy Dworu

Akt I

Król Bolloxinion ogłasza, że jedynym prawomocnym aktem płciowym w królestwie będzie odtąd sodomia, zaś stosunek heteroseksualny uznany zostaje za zboczenie.

Borastus przekonuje Króla, by porzucił Królową na rzecz Księcia Pockenello bądź Księcia Pine ("It could advise you, Sir, to make a pass / Once more at loyal Pockenello's arse"). Pockenello wyraża swoją gotowość do służenia monarsze tyłkiem.

Akt II

Nie tyle akt, co pornograficzne interludium. Modele i modelki tworzą kompozycję, pozując na klasyczne figury. Po chwili angażują się bez reszty w erotyczne igraszki między sobą, z użyciem sztucznych penisów (dildo) i zwierząt (!). Akt kończy się zbiorową orgią. Didaskalia apelują, by sceniczna rozpusta nie była symulowana.

Akt III

Książę Pricket i Księżniczka Swivia oceniają swoje anatomiczne wyposażenie i uprawiają razem seks. Wychodzi na jaw obrzydzenie Pricketa do waginy ("It has a beard too, and the mouth's all raw / The strangest Creature that I ever saw")

Akt IV

Bolloxinion odrzuca zaloty Cuntigratii, wygłaszając mowę na temat wyższości męskiego odbytu nad kobiecą pochwą ("Since I have bugger'd human arse, I find / Pintle to Cunt is not so much inclin'd")

Król Tarsehole, władca sąsiedniej Gomory, przesyła Bolloxinionowi w prezencie czterdziestu młodzieńców dla uczczenia pokoju między państwami.

Tymczasem kobiety, którym znudziły się sztuczne penisy, zaczynają się kłócić i planować powstanie przeciwko Bolloxinionowi.

Akt V

Bolloxinion marzy o wydupczeniu bogów z niebios i o wypiciu zapewniającej nieśmiertelność ambrozji. Królewski medyk śpieszy z wiadomością o epidemii choroby wenerycznej, powodującej gnicie męskich członków. Królowa Cuntigratia umiera, Pricket łapie trypra, zaś Swivia popada w obłęd. Ale Bolloxinion trwa w swym analnym szaleństwie.

Na scenę zstępują demony, śpiewające pieśń zagłady. Duch Królowej Cuntigratii obiecuje dręczyć Bolloxiniona w piekle. Orgiastyczny ogień pochłania Sodomę.