właśnie to jest w tym filmie fajne, że mało mówią a mimo to dużo wiadomo. i zgadzam się, że najfajniejszą sceną było to jak komponował. trafiłam na niego przypadkowo kiedyś w telewizji i z początku myślałam że będzie nudny ale było to tylko pierwsze wrażenie.

oto scena z szumem odkurzacza, choć ta z żelazkiem i wypuszczeniem pary była wybitna również:
http://www.youtube.com/watch?v=yIorKEUDWC0
Żeby była jasność - ta selektywność ( ulubiona scena? raczej ulubiony film! cały!) nie może być niczym uwarunkowana ni przez nic usankcjonowana. Calutki film przemawia do mnie esencjonalnie, wrażliwość, jaka go konstytuuje pokrywa się z moją. Wzruszony każdą sceną; milczeniem, uśmiechem, kolorem. Dla mnie to jest klasyk kina; rozwija możliwości warsztatowe tego medium do stopnia, który poraża, a o którym nikomu się nigdy nie śniło.
Bertolucci. Kocham.

Jak możesz pisać że na poziomie fabuły nie dzieje się wiele?! Bertolucci znakomicie pokazał jak się rodzi ludzkie uczucie , napięcie miedzy bohaterami , cały film przepełniony jest metaforami - np. te piękne rzymskie schody. Nie ma fajerwerków strzelanin ani innej tandety. Jest to jeden z tych filmów ,który nie od razu trafia do człowieka- trzeba go przemyśleć, zauważyć pewne zabiegi artystyczne które twórcy zastosowali-dopiero wtedy łapie się całą głębie tego filmu...

Na poziomie FABUŁY dzieje się tyle, co mieści się w tym jednym zdaniu. " Pan Kinsky zakochuje się w swojej gosposi, uciekinierce z Kenii."
A całą resztę, o której piszesz, przecież opisałam w dalszej części..