Jako, że jestem czytelniczką kryminałów, zostałam przez swoich ulubionych autorów już dawno uświadomiona o jednej rzeczy – która w sumie stanowi podstawę fabuły tego filmu – że seryjni, psychotyczni zabójcy to ogromna rzadkość. Oczywiście fakt, że film nie jest zbyt wiarygodny, że powinien go przekreślać, ale.. no właśnie.. Twórcy kryminałów ogólnie zaczynają tworzyć coraz bardziej prawdopodobne historie (szczególnie w książkach). I tu moim zdaniem jest wielki minus tego filmu... Po prostu tylu morderców by się nie znalazło. Świetnym rozwiązaniem byłoby zastąpienie morderców-dawców np. pedofilami czy damskimi bokserami.
Druga sprawa – kiedy pacjent w karetce „wysiada”, ktoś coś raczej robi, a nie siedzi i wzdycha!!
Trzecia rzecz – motyw samobójstwa na końcu. Ja interpretuję to jako próbę uwolnienia się od tego złego świata, a przy okazji pokazania tej całej „ekipie”, jak powinno wyglądać prawdziwe poświęcenie dla drugiego człowieka. Ale ja tego nie kupuję – z takich powodów nie popełnia się samobójstwa, szczególnie będąc taką postacią jak tytułowy Sęp. Zakończenie byłoby znośniejsze, gdyby np. oddał komuś nerkę lub kawałek wątroby.
Ale ogólnie film mi się całkiem podobał. Bardzo fajne ujęcia, sekwencje, muzyka, dialogi i postacie (wykorzystali chyba wszystkich znanych w PL aktorów :D ). Trzyma w napięciu, tylko trzeba na niektóre rzeczy przymknąć oko.