Marilyn Monroe i słynna scena, rozpromieniona aktorka, ubrana w białą sukienkę, stoi na kanale wentylacyjnym metra i podmuch z niego unosi jej sukienkę....
Scenariusz „Słomianego wdowca” oparty był na popularnej w latach 50 - tych XX wieku, broadwayowskiej sztuce autorstwa George’a Axelroda o tym samym tytule
Manhattan i słynna "siódemka", gorące lato, mężowie wysyłają żony z dziećmi na wakacje...a sami jak ich 500 lat wcześniej pobratyńcy idą na łowy...
Richard Sherman , to jeden z tych mężczyzn, który był w tej grupie, teraz wraca do domu z wielkim postanowieniem ; zero kobiet, zero alkoholu, zero papierosów, zero rozrywki, życie niemal w ascezie...
Wszystko mogłoby się udać gdyby nie piękna, ponętna, rozrywkowa sąsiadka - Marilyn Monroe, cóż każdy by zgrzeszył pewnie na jego miejscu....
Kameralny klimat komedii Billy Wildera z tak doskonała obsadą aktorską Monroe - Ewell gwarantuje nam przednia zabawę, świetne dialogi, celujące riposty, muzyka klasyczna, drinki i sinusoidalne napływy gorąca i zimna...
Ewell stworzony do roli niepozornego, skromnego faceta, który postawiony przez zestawem wachlarza cymesów, wciąż się waha i spogląda raz na cymes raz na kromkę z masłem....
To dodaje smaczku, pieprzu, teleportowanie się jego żony z dobrymi radami , wyimaginowany adorator zony tez coś dodaje , ponętna sąsiadka z fantastycznymi radami, jak walczyć z upałem bawi nas do łez.
To trzeba zobaczyć majstersztyk aktorski i brawurowa zabawa, długie ujęcia, statyczny obraz, muzyka...i mój sposób na upał "...bieliznę trzymam w zamrażalce" lub "śpię w wanie wypełnioną zimną wodą"...