Po seansie „Salo” i refleksji na temat obejrzanego obrazu zacząłem zastanawiać się, na ile ocenić powinienem to dzieło, tak „inne” i odstające od produkcji, które możemy oglądać na co dzień. Bez wątpienia nie jest to film zły, ale czy wysoko oceniać należy obraz, którego głównym celem jest ukazywanie dewiacji i zboczeń? Moje myśli zaczęły iść dalej – czy fakt, że oglądam i często sięgam po dzieła tego typu, nurtu gore, jak „Salo” czy chociażby „Ludzka stonoga” nie oznacza, że ja sam w jakiś sposób jestem dewiantem i osobą skłaniającą się w stronę zboczeń przedstawianych na ekranie wyżej wymienionych filmów? No i ostatecznie – jaki jest sens oglądania takich filmów, jaki sens ich tworzenia, skoro fabułę prezentują raczej średnią, realizacja też często trąci amatorką, a główną kartą przetargową tego typu dzieł jest właśnie ukazywanie zboczeń i szokowanie?

Doszedłem do wniosku, że nie, nie mam powodów, by zacząć się nad sobą martwić. Obrazy takie jak „Salo” mają szokować, wzbudzać w odbiorcy zaskoczenie, dezorientację. Istnieje wiele filmów dążących do ukazania piękna świata, wyidealizowanych, sztucznie ustrajanych, dlaczego więc nie miałyby powstawać dzieła stające w kontraście do tych ładnych – pokazujące dewiacje, brzydotę, zło? Tym bardziej, że ludzie odczuwają pewną nietypową potrzebę oglądania podobnych produkcji, może nie koniecznie w klimacie „Salo”, ale wystarczy spojrzeć, jaką popularnością cieszą się thrillery, dramaty czy horrory. Oglądanie bohaterów zabawiających się fekaliami nie sprawiało, że czułem przyjemność, a wręcz przeciwnie – odczuwałem obrzydzenie i wstręt. Oglądałem jednak dalej, a po seansie uważam, że, cholera, obraz to, choć patologiczny i z nijakim zakończeniem, całkiem dobry. I co by o nim powiedzieć, oryginalności odmówić mu nie sposób, a myślę, że właśnie to jest jeden z największych atutów tego obrazu i jemu podobnych – są to filmy nieszablonowe, wymykające się ramom, w których osadzona jest zdecydowana większość filmowych produkcji. Jest to obraz szokujący i to właśnie jest główną zaletą, ta nietypowość. I oby takich produkcji, łamiących schematy i pokazujących środkowy palec poprawności etycznej w kinematografii, powstawało jak najwięcej!

A Wy jak sądzicie, skąd zainteresowanie do oglądania właśnie tego typu ciężkich filmów?