I nie chodzi tu o stateczność. Szczerze jestem amatorem powolnej akcji i długich ujęć. Przyszedłem dla scenografii z nadzieją, że coś jeszcze poza wartościami estetycznymi mnie porwie. Ale nie porwało. Dostałem niskolotne przemyślenia, szczeniacki wymiar smutku i powalającą nudę. I boli serduszko, boli. Bo miękkie światło Hoppera i jego bardzo osobisty rodzaj minimalizmu przekalkowany został z precyzją, ale na tej sztuce rzemieślniczej się kończy. Może doszłaby z jedna lub dwie gwiazdki, gdyby postawiono na inspirowanie się w komponowaniu scenografii, ale to żywa kopia jego prac. I samo to w sobie nie jest złe, ale jest to niemal profanowanie kiedy widzi się w ruchu jego obrazy i odkrywa się, że skrywały taką dziecinadę. A starczyło spojrzeć jak Roy Andersson chociażby radzi sobie z patologiczną statycznością - absurd słowa, ludzkiej logiki. Używając statyczności jako tła uwypukla swoją wizję, tak samo jak Hopper. Tutaj reżyseria leży, nikt nie okazał się być kompetentnym na tyle, by na braku dynamiki obudować coś więcej. Tutaj staje się ona problemem, którego nikt nie zdołał przeskoczyć